پرسپولیس با نتایجی که خصوصا در ۵ هفته اخیر گرفت قهرمانی ششم را از دست داد تا شاگردان جسور و باانگیزه فرهاد مجیدی بعد از ۹ سال جام قهرمانی لیگ برتر را به دست بیاورند.

در بازی برابر سپاهان پرسپولیس با آگاهی از پیروزی استقلال برابر فولاد، وارد سیرجان شد و این بی‌انگیزگی و روحیه ضعیف در عملکرد قرمزها موج می‌زد. آنها ۲ گل خوردند و حتی خوش‌شانس بودند که در مقاطعی از بازی، بیش از این دروازه‌شان باز نشد. حالا قهرمانی از کف رفته است و پرسپولیس باید نگران نایب‌قهرمانی باشد. استقلال با ۶۳امتیاز در صدر جدول قرار گرفته و پرسپولیس ۵۴امتیازی، سپاهان را در ۲امتیازی خود می‌بیند. سرخ‌ها در ۳بازی پایانی باید به مصاف تراکتور، پدیده و فجرسپاسی بروند. سپاهان هم در این ۳ هفته با پدیده، فولاد و آلومینیوم اراک رودررو خواهد شد.

اینکه پرسپولیس برخلاف فصول گذشته دنبال تثبیت قهرمانی نیست و در هفته‌های آخر دارد بر سر نایب‌قهرمانی می‌جنگد، حتما دلایل زیادی دارد. به جرأت می‌توان گفت پرسپولیس یکی از ۲تیم پرمهره این فصل بود. آنها امثال جلال حسینی، رامین رضاییان، سعید آقایی، کامیابی‌نیا، سرلک، عالیشاه، ترابی، امیری، پهلوان، عبدی و... را در اختیار داشتند و آشکارا از قهرمان امسال پرمهره‌تر به شمار می‌رفتند. با این حال به‌نظر می‌رسد در کنار انبوه مشکلات فنی تیم، تصمیمات اشتباه یحیی گل‌محمدی و همکارانش و همه مصایب ریز و درشت دیگر، باید به انگیزه پایین و جاه‌طلبی ته‌کشیده سرخ‌ها هم اشاره کرد.

یحیی باید تیمش را طوری به میدان می‌فرستاد که همچنان مشتاق کسب پیروزی باشد. اگر بازیکنان قدیمی چنین قابلیتی را از دست داده بودند، حتما لازم بود نفرات جدید به پیکر تیم تزریق شود. این کاری است که گابریل کالدرون در روزهای آغازین حضورش در پرسپولیس انجام داد. او می‌دانست حفظ انگیزه در تیمی که ۳ بار پشت سر هم قهرمان شده ساده نیست، در نتیجه در تیمش به بهترین‌ها مجال بازی می‌داد و عجیب نبود که امثال روستایی و عبدی هم به‌کار گرفته شوند. تیم یحیی اما «سیر» بود؛ درست مثل خود این مربی که نگاه بی‌تفاوتش روی سکوهای ورزشگاه سیرجان حالاحالاها از یاد نخواهد رفت.