به گزارش خبرورزشی، مسیر ایران برای رسیدن به جام جهانی در اصفهان آغاز شد و رقیب اول ما قرقیزستان بود که برخی سعی کردند از آن برزیل بسازند! آنها که خوب می‌دانستند چه مشکلاتی در تیم ملی وجود دارد و قرار است چه نمایشی را ببینیم !
در فوتبال هر تیم باید بداند که از یک مسابقه چه می‌خواهد. ما یک نتیجه داریم و یک نمایش، یک هدف کوتاه مدت و یک هدف بلند مدت. هدف کوتاه مدت که به طور مشخص کسب پیروزی و سه امتیاز است و همانطور که پیش بینی هم می‌شد، ما توانستیم رقیب ضعیف خود را ببریم.
پس علت ناراحتی مردم چیست؟ ماجرا برمی‌گردد به آن قسمت نمایش و انتظاراتی که فوتبال دوستان از تیم ملی پرستاره خود دارند. اگر قرار باشد ما مقابل یک تیم درجه ۳ چنین نمایشی داشته باشیم، فردا مقابل رقبای درجه اول قاره چه خواهیم کرد؟
از اول برد ما معلوم بود، پس می‌ماند وعده جوانگرایی و فرصت خوب بازی در خانه برابر رقیب ضعیف که باعث داستان شد. امیر قلعه نویی با شعار تغییر نسل تیم ملی و میدان دادن به جوانان سکاندار هدایت ایران شد. حالا بیش از ۲۰ ماه از حضور او گذشته و مردم حق دارند پیگیر آن وعده‌ها باشند.
حال ببینیم در این مسابقه که بهترین فرصت برای میدان دادن به جوانان بود، تیم ملی همیشگی ما در دهه اخیر چه تغییراتی داشت؟ امین حزباوی زوج شجاع در مرکز دفاع شد. آریا یوسفی دفاع راست ثابت ما بود و امید نورافکن هافبک دفاعی.
اگرچه نورافکن ۲۷ ساله جوان محسوب نمی شود اما باز همین تغییرات جای تقدیر داشت. پس چرا مردم راضی نبودند ما هم به پیروزی و هدف کوتاه مدت رسیدیم و هم سه بازیکن تازه وارد ترکیب ۱۱ نفره شدند. به طور مشخص «نمایش» ما باعث بلند شدن صدای زنگ خطر بود و مردم خیلی زود این صدا را شنیدند و واکنش نشان دادند.
قلعه نویی همیشه هر کجا بوده به فوتبال تهاجمی علاقه دارد و در تیم ملی هم از روز اول می گفت دنبال چنین نمایشی است. ابزار و ستاره هایش را هم داشت، پس چرا نشد؟ چرا زور ما به قرقیزستان هم در خانه نرسید؟ چرا برنامه ای برای گلزنی نداشتیم؟
همه ایران بابت افت سردار آزمون هشدار دادند. در دراز مدت سردار در امارات پیشرفتی نخواهد کرد و باید از امروز به فکر جانشین برای او باشیم. اما قلعه نویی حاضر نیست الان سردار را بیرون بگذارد. او با دو هافبک کناری تکنیکی و خلاق بدنبال پوشش ضعف احتمالی سردار بود اما مگر بی انگیزگی را می شود جبران کرد؟
مهدی قایدی و علی قلی‌زاده دو هافبک کناری ما بودند که در حالت تصاحب توپ به سردار و طارمی در جمع حمله وران اضافه می‌شدند. یعنی سیستم ۴-۲-۴ که به کارمان نیامد. بعد تعویض ها هم اتفاقی نیوفتاد و تازه سامان قدوس هم بیشتر یک هافبک پشت مهاجم است تا هافبک دفاعی اما با همه این تمهیدات زور ما در خانه به یک رقیب درجه ۳ آسیا هم نرسید!
جواب این سوال که با این تیم و این نمایش، مقابل رقبای درجه اول چه خواهیم کرد؟ مردم را بهم ریخت نه آن «عقده ای» بودن که جناب طارمی فرمود!
روز به روز سن ستاره‌های ما بالاتر می‌رود و آنها که دیگر به هر آنچه می‌خواستند در فوتبال رسیدند، هیچ انگیزه‌ای برای بازی و درخشش در تیم ملی ندارند. اگر قرار باشد این تیم را حفظ کنیم، با اضافه کردن دو سه بازیکن ناهماهنگی بیشتر اذیت می‌کند تا تجربه پیدا کردن آن جوان‌ها و دیر یا زود قلعه نویی به سراغ همان ترکیب آشنای همیشگی خواهد رفت و ما می‌مانیم و تیمی که ۴ سال پیرتر شده است!
