کریستیانو رونالدو، فوق‌ستاره منچستریونایتد، برادرش هوگو آویرو را از اعتیاد به الکل و مواد مخدر نجات داد و هزینه بازپروری او را پرداخت کرد. برنده ۵ توپ‌طلا در زندگی شخصی‌اش چالش‌های زیادی داشت که یکی از آن‌ها برای برادرش هوگو آویرو که ۱۰ سال از خودش بزرگ‌تر است، اتفاق افتاده است.

از اعتیاد تا مدیریت

هوگو آویرو در اواخر دهه ۱۹۹۰ به مشروبات الکلی و مواد مخدر روی آورده بود و زندگی در سایه برادر فوتبالیست آینده‌دارش دلهره‌آور شده بود. ژن اعتیاد در خانواده آن‌ها وجود داشت و پدرشان ژوزه دینیس آویرو هم خیلی دیر به فکر ترک الکل افتاد. اما به لطف حمایت‌های کریستیانو رونالدو، هوگوی ۴۶ ساله اعتیادش را کنار گذاشت و موزه CR7 در مادیرای پرتغال را مدیریت می‌کند.

آن‌ها از همیشه به هم نزدیک‌تر شده‌اند، تعطیلات‌شان را با هم می‌گذرانند و رونالدو پدرخوانده پسر هوگو هم شده است. هوگو همچنین عضو تیم همراهان رونالدو برای شرکت در مراسم توپ طلای ۲۰۱۷ بود و با هواپیمای خصوصی به آنجا رفت.

با این حال، همه چیز در فینال لیگ قهرمانان اروپا در سال ۲۰۱۴ آشکار شد، زمانی که رونالدو بعد از پیروزی ۴-۱ مقابل اتلتیکومادرید نگاه دوربین‌ها را دزدید. دو برادر همدیگر را صمیمانه در آغوش گرفتند و صحنه‌ای احساسی خلق کردند. کریستیانو به هوگو گفت که به وعده خود عمل کرده و لیگ قهرمانان را برای سپیدپوشان بدست آورده، حالا نوبت هوگو است تا به قول خود عمل کند و مشروب خوردن را کنار بگذارد.

تقاضای سختی بود چراکه هوگو بیشتر سال‌های بزرگسالی خود را با الکل گذرانده بود. اما هوگو از همان موقع با عشق و حمایتی که از رونالدو دریافت کرد بر سر عهدش باقی ماند. و همانطور که همه می‌گویند، فردِ در حال بهبودی همیشه یک معتاد است و هر روز برایش روز مبارزه است.

از کارگری تا فوتبال خیابانی

هوگو در سالی به‌دنیا آمد که پدرشان ژوزه دینیس با ارتش پرتغال به آنگولا رفت. قبل از ۱۷ سالگی مدرسه را ترک کرد و در شرکت آلومینیوم مشغول به کار شد و بعدها یک گروه نقاشی را اداره کرد. به گفته «گیِم بالاگ» نویسنده زندگینامه رونالدو، مشکل همیشه دور و بر هوگو می‌چرخید. 

آن وقت‌ها هوگو فوتبال خیابانی بازی می‌کرد و می‌گفتند بازیکن شایسته‌ای هم بود. مهاجم چپ‌پا بود و در لیگ‌های خیابانی غیر رسمی سانتو آنتونیو بازی می‌کرد. ژوئل سانتوس که از دوستان‌شان است می‌گوید: «من هوگو را آن وقت‌ها نمی‌شناختم، اما هرکسی او را می‌شناخت می‌گفت او از رونالدو بهتر فوتبال بازی می‌کند.»

کارلوس پریرا، رئیس باشگاه ماریتیمو، که سال‌هاست رونالدو را می‌شناسد اما نظر دیگری دارد: «این روزها مردم می‌گویند هوگو بازیکن بهتری بوده اما بازی او ربطی به نوع بازی رونالدو ندارد. هوگو بازیکن خیابانی بود. بازی کرد. مشروب خورد. خوابید. رونالدو اما از همان ابتدا در باشگاه و تحت نظارت مربیان و مدیران و با ساختار فوتبال بازی کرد. این دو کاملاً باهم فرق دارند. شاید هوگو مهارت بالایی داشت اما به عنوان بازیکنی خیابانی و در مقایسه با دوستان آماتورش. نه در قیاس با رونالدو.»

پدر

پدر کریستیانو رونالدو روی هر دو پسر تاثیر زیادی گذاشته بود. وقتی رونالدو مسیر حرفه‌ای شدن را پیش گرفته بود قول داد که هرگز مشروب نخورد چراکه پدرش را می‌دید که چگونه با این کار زندگی خانواده را نابود کرد. هوگو اما مانند پدرش تسلیم این بلای شیطانی شد.

دینیس زمانی که رونالدو ۲۰ ساله بود در اثر نارسایی کبد درگذشت و به اوج رسیدن پسرش را ندید. مرگ او زخمی درمان‌نشدنی بر روح کریستیانو باقی گذاشت. همانطور که مادرش دولورس می‌گوید: «کریستیانو با چشمانش دید که الکل و مخدر چه بلایی بر سر نزدیکانش می‌آورد. این هم یکی از دلایلی است که او اکنون به این جایگاه و مقام رسیده است. دینیس با نوشیدن الکل مرگ خود را جلو انداخت و کریس را ویران کرد. بارها و بارها به پدرش پیشنهاد داد تا تمام هزینه‌های درمانش را بپردازد اما دینیس دست از نوشیدن برنداشت. سنی نداشت، در ۵۲ سالگی از دنیا رفت. کریستیانو خیلی به پدرش وابسته بود. دوست داشت پدرش موفقیت‌هایش را ببیند و به او افتخار کند. واقعاً برایش ناراحتم.»

کریستیانو و پدرش همیشه با هم بودند. از ۶ سالگی کریس، پدرش دینیس مسئول تدارکات تیم پسرش، «آندورینیا» در «فونچال» بود. رونالدو عنوان کرد که مرگ پدرش در سال ۲۰۰۵ باعث شد که او بهترین شود. او در این باره می‌گوید: «مرگ پدرم روی همه چیز تاثیر گذاشت. می‌دانستم این درد می‌گذرد و مهم‌ترین چیز این است که باید به کارم ادامه بدهم.»

بازپروری

وقتی کریستیانو در ۱۱ سالگی به لیسبون رفت و به عنوان یک کارآموز ۱۷۰ پوند در ماه درآمد داشت، زندگی هوگو از کنترل خارج شد. مادرش دولورس میدانست که باید کاری کند و او را به بازپروری فرستاد. «برای فرستادن هوگو به کلینیک تخصصی ترک اعتیاد پول پرداخت کردم. من نظافتچی بودم و ۴۰۰ پوند در ماه درمی‌آوردم. مجبور شدم وام بگیرم.» اما هوگو خیلی زود به زندگی قبلی‌اش برگشت و این بار برادر کوچک‌ترش بود که با پرداخت هزینه‌های بیشتر زندگی او را نجات داد.

دولورس می‌گوید: «کریستیانو آن زمان ۱۶ ساله بود. درآمدش از ما بیشتر بود و هزینه درمان برادرش را پرداخت. شکی نیست که پول او به نجات هوگو کمک کرد. اگر کریستیانو فوتبالیست نمی‌شد همه چیز خیلی با الان تفاوت داشت.»

محله

هوگو در مستندی که در سال ۲۰۱۵ درباره مهاجم پرتغالی ساخته شد به طور مختصر در مورد شرایط خود صحبت کرد. او گفت که همکاری با پدرش کاتالیزوری برای معتاد شدنش بود. همچنین بزرگ شدن در محله‌ای مملو از معتادین هم بی‌تاثیر نبوده است. پریرا که دوست نزدیکشان است می‌گوید: «دو خواهر رونالدو با او صمیمی‌تر بودند تا هوگو، زیرا هوگو داشت مثل پدرشان می‌شد. بچه‌هایی که دور و بر هوگو بودند متفاوت بودند. اکثرشان به الکل و مخدر اعتیاد داشتند.»

همسایه قدیمی‌شان ژائو اورنلاس در مورد اینکه چطور دو برادر مسیرهای جداگانه را پیمودند صحبت می‌کند: «رونالدو خوش‌شانس بود اما هوگو شانس نیاورد. هوگو مخدر را امتحان کرد و گرفتارش شد. یکی دو بار از خانه چیزهایی دزدید تا بفروشد و مواد تهیه کند. اما الان کاملاً پاک است. حالش خوب است و واقعاً انسان خیلی خوبی است. تفاوت این است که هوگو همیشه در این محله زندگی کرده و رونالدو وقتی ۱۲ ساله بود از اینجا دور شد و به لیسبون رفت. قوانینی داشت که باید از آن‌ها پیروی می‌کرد. همه چیز برایش تغییر کرده بود.»

پریرا اضافه می‌کند: «رونالدو شانس متفاوتی از هوگو داشت. هوگو همیشه همان‌جا زندگی کرده است. در همان محیط بوده. رونالدو از وقتی نوجوان بود همه فهمیده بودند که استعداد بزرگی دارد. در طول مسیر مردم مراقبش بودند. این موضوع به او احساس خاصی داد. باعث شد تا باور کند که می‌تواند مسیری متفاوت از پدر و برادرش را در پیش بگیرد.»