خبرورزشی/ مجید ابونوری؛ من درباره چیزهایی دارم می نویسم که قبلا به آن اشاره شده است، اما چون گوش شنوایی نبود، تکرار آن خالی از لطف نیست!
حقیقت به زنده ترین شکل ممکن خود را بیان کرده است. فوتبال و ورزش ایران، به ویروس علاج ناپذیری به نام «ناکارآمدی مدیریتی» دچار شده است. ما مدت کمی است که افتخار آشنایی با «ویلموتس» را داریم؛ اما ترکش های این آشنایی تار و پودمان را در هم تنیده است! بعد از آشنایی با شما در ناامیدی تیره و تاری افتاده ایم و از همه جا برایمان می بارد! هم از زمین و هم از زمان!
نیاز به قلنبه گویی نیست! از اخبار ناگواری که درباره حراج «ساختمان فدراسیون فوتبال ایران» به بیرون می رسد، هم خیلی مضطرب هستیم و هم خیلی بهت زده! دست و پایمان میلرزد و شقیقههایمان سخت میزند. شک نکنید که این موردی کاملاً استثنایی است، اینکه در مدتی بسیار کوتاه، قرار دادی امضاء شود که فوتبال ایران را به مغاک بکشاند!
تبریک دارد، یا تسلیت، نمی دانم؛ اما این را خوب می دانم که مدیریت فوتبال ما، همه چیز را به افتضاح کشانده و آخرین ضربه را به درستی به این پیکر رو به موت وارد آورده است! این مدیریت -که البته عمری بسیار طولانی دارد- همه قوای مان را به «ته» رسانده است. همه چیز را به سخره گرفته است. ما را مضحکه عام و خاص کرده است! با شما غمگین و ناامید و درمانده شده ایم! البته این را نیز خوب میدانیم که این شروع ماجراست، و روزهای خوش ما! دیگر نه به چشم هایمان اعتمادی هست، و نه به گوش هایمان! ضربه به مانند صاعقه سخت ونفس گیر است. به مانند تازه کارها به طمع این طعمه گرفتار شدیم؛ تا جایی که او یک جا، در حال بلعیدن ماست! در باتلاقی فرو رفتهایم که نه راه پس داریم، نه راه پیش! فقط می ماند یک سوال؛ چرا برای خندیدن به ریش ما، راه آسان تری را درپیش نگرفتید؟!
