به گزارش خبرورزشی، صحنه‌ای که هفته گذشته رخ داد، به‌خوبی نشان داد چرا ویرجیل فن‌دایک، کاپیتان تمام‌عیار، الگو و سفیر واقعی باشگاه لیورپول است
صحنه‌ای که اهمیت تمدید دوساله‌ی قرارداد این مدافع هلندی را حتی از هر خرید احتمالی تابستان پیش‌رو نیز بالاتر می‌برد—تابستانی که به نظر می‌رسد برای قرمزها شلوغ و پرخبر باشد.
در میانه‌ی گفت‌وگو با خبرنگاران درباره‌ی عشقش به باشگاه، فن‌دایک حرفش را قطع کرد تا شان کاکس، هوادار لیورپول که در سال ۲۰۱۸ بیرون از آنفیلد دچار آسیب مغزی شد، را در آغوش بگیرد.
او گفت: «فقط باید سلام کنم»، و به سمت مردی در ویلچر که برای جشن تولدش همراه خانواده‌اش به آنفیلد آمده بود، برگشت. «اوه شان، خیلی وقته ندیدمت رفیق… بعداً باهات صحبت می‌کنم.»
برخی فقط سری تکان می‌دادند و رد می‌شدند، اما گرما و صمیمیت فن‌دایک تصویری از فوتبالیستی ترسیم کرد که مثل بقیه‌ی ما، انسان است.
وقتی دوباره نزد خبرنگاران برگشت، با سوال‌هایی درباره‌ی قراردادش روبه‌رو شد. پاسخ داد: «تمام تمرکز باید روی سالگرد فاجعه‌ی هیلزبورو باشد. این مهم‌ترین چیز است. بعد ببینیم چه می‌شود.»
فن‌دایک نمونه‌ای از کلاس، هم در زمین و هم بیرون آن است. او را باید بازیکنی «یکی بخر، دوتا ببر» دانست: با خرید بهترین مدافع جهان، بهترین کاپیتان و حرفه‌ای‌ترین بازیکن لیگ برتر را هم به‌دست می‌آورید. شاید حقوقش هفته‌ای ۴۰۰ هزار پوند باشد، اما ارزش هر پنی‌اش را دارد.
برخی، مانند استیون جرارد، در لیورپول به دنیا آمدند. برخی دیگر، مانند فن‌دایک، به‌سمت آن جذب شدند. جرارد رؤیای هر هوادار لیورپول را زندگی کرد و دو دهه قلب تیم بود. فن‌دایک نمی‌تواند ادعایی مشابه داشته باشد، اما حالا یک افتخار است؛ کاپیتانی از زمان جرارد و یکی از بهترین‌هایی که تا امروز بازوبند بر بازو بسته‌اند.
در فوتبال، هیچ‌کس غیرقابل‌جایگزین نیست، اما فن‌دایک به این مرز نزدیک شده است. منابع نزدیک به رختکن می‌گویند او رابطه‌ای برادرانه با تمام بازیکنان دارد؛ پشتیبانی برای آن‌ها که نیاز دارند—مثل داروین نونز در این فصل—و در عین حال، فردی مطالبه‌گر و جدی است. نه با اوج‌ها مغرور می‌شود، نه از افت‌ها مایوس.
فن‌دایک همیشه حضور دارد؛ چه بعد از شکست، چه پس از پیروزی. این گفت‌وگوها، پنجره‌ای‌ست به ذهنیت او: هیچ‌گاه کمتر از صد درصد را نپذیر، تمرکزت را حفظ کن.
از میان سه ستاره‌ای که قراردادشان در پایان فصل به پایان می‌رسید—محمد صلاح که هفته‌ی گذشته تمدید کرد، آینده‌ی ترنت الکساندر-آرنولد که هنوز نامعلوم است—قرارداد فن‌دایک همیشه ساده‌ترین مورد به نظر می‌رسید.
اما «ساده‌ترین» به معنای «آسان» نیست. ۲۹ ژانویه ۲۰۲۴، برای نخستین بار درباره‌ی قراردادش سؤال شد—آن زمان هنوز ۱۸ ماه از قراردادش باقی مانده بود—و پاسخ داد: «سؤال بزرگی‌ست. نمی‌دانم.»
او اضافه کرد که می‌خواهد پیش از تعهد دوباره، جهت‌گیری باشگاه را ببیند. خیلی زود مشخص شد که از روند کاری مربی جدید، آرنه اسلات، خوشش آمده است.
با این حال، علاقه‌مندی‌هایی از سوی باشگاه‌های دیگر هم وجود داشت. «میل اسپورت» فاش کرد که چلسی یکی از باشگاه‌هایی بود که جذب رایگان او در تابستان را بررسی کرده بود—اما پیامی که دریافت کردند این بود که او در آستانه‌ی تمدید قرارداد با لیورپول است.
اسلات روی فن‌دایک تاثیر گذاشت و این احساس متقابل بود، هرچند در شش هفته‌ی اول هدایت تیم، کاپیتانش را به دلیل حضور در یورو در اختیار نداشت. آن تورنمنت که با شکست هلند مقابل انگلیس در نیمه‌نهایی به پایان رسید، نقش مهمی در انگیزه‌ی فن‌دایک برای ماندن ایفا کرد. او می‌خواهد در سطح بالا بماند و معتقد است می‌تواند در جام جهانی آینده، در ۳۵ سالگی، تیم ملی را رهبری کند.
پیش از نخستین تمرین مشترک، چند تماس تلفنی میان آن‌ها رد و بدل شد، اما اسلات به ملی‌پوشان اجازه داد از تورنمنت لذت ببرند. وقتی فن‌دایک برگشت، اسلات شگفت‌زده شد.
او به تلویزیون هلند گفت: «پیش از کار با ویرجیل، به مفهوم رهبر چندان باور نداشتم. اما او کسی‌ست که همیشه مطمئن می‌شود بقیه حاضرند؛ رهبری در قالب مربی‌گری می‌کند. الگوی خوبی در تمرین و باشگاه است.»
فن‌دایک رهبری‌اش فعال‌تر از کاپیتان‌های قبلی چون جردن هندرسون و جیمز میلنر است و با تمام اعضای تیم رابطه‌ای نزدیک دارد. دوستان نزدیکش جو گومز و ابراهیما کوناته‌اند، اما همه چشم‌شان به اوست.
رهبری‌اش فقط به لیورپول محدود نمی‌شود. تابستان گذشته برای هر یک از اعضای تیم ملی هلند، نامه‌ای دست‌نویس و دلگرم‌کننده نوشت.
همه‌ی این‌ها دلایلی بودند که لیورپول را به تمدید قرارداد او ترغیب کردند. بله، او در ماه ژوئیه ۳۴ ساله می‌شود، اما هیچ نشانه‌ای از افت در بازی‌اش دیده نمی‌شود.