به نام خدا؛ خیر.

درود؛ کم‌ترین حُسن آشنائی و قرابت -چه نسبی و چه سببی بخصوص- با اعضاء تش‌خیس مصلحت نظام و ارگان‌های "اصلا نظامی ولیکن عملا اقتصادی و گاها و درکنارش نظامی(!)ِ" خاص (امثال محمد آقامحمدی، محمدجواد ایروانی و حتی سعید فائقی)؛ اینه که شما دزدی و خیانت در امانت و اعتراف شش‌قفله و مقابل دوربین تیلویزیون هم که بکنی، باز لِنگت رو می‌اندازی رو اون‌یکی لِنگ نامبارک و نه‌چندان نرم و نازکت و هرازگاهی هم یه اُرد ناشتائی، چیزی میدی که بیان بادش بزنن یا اعوان و انصار و اکوان رسانه‌ایت یه نوشابه‌ای، چیزی برات باز می‌کنن تا به جرگه‌ی فراموش‌شدگان نپیوندی و نه خبری از محکمه هست و نه محبس و زندان. نهایتا یه آبروئی ازت میره که شکر خدا حافظه تاریخی و میزان شعور بسیاری از ما ایرونی‌ها در حد ماهی و جلبک هست. همین دزد و خیانتکار فردا اگه برگرده.. یه مشت پاپتی دوون دوون میرن پای منبرش و شعار «مدیر محبوب ما؛ حاجی‌دوختورشوالیه فتولا» سر میدن و بقول گفتنی انگار نه انگار، نه خانی آمده و نه خانی رفته.. البته که یه خانی‌نامی اومده در هیئت‌مدیره استقلال اما این خانی با اون خان‌ـی تومنی هفت‌صنار توفیر داره! آره ببم جان.