آرتین زهرابی؛ بحث بر سر خواستن یا نخواستن وریا غفوری نیست.
استقلال یا هر باشگاه دیگری، می‌تواند بازیکنانی که قراردادشان به پایان می‌رسد را دوباره بخواهند یا اصلا نخواهند. سرمربی جدید استقلال هم، همین طور؛ او با اینکه هنوز با اتمسفر استقلال آشنا نیست می‌تواند هر تصمیمی که دلش خواست بگیرد.
مدیرعامل باشگاه استقلال که داعیه مدیریت در تمام فوتبال ایران را (به دلیل شرکت بی وقفه در انتخابات فدراسیون در ادوار مختلف) دارد، اگر فوتبالی به قضیه نگاه میکرد، می‌توانست این مساله را به سادگی مدیریت کند. مسئله این است که او هم اهل فوتبال و از جنس این ورزش نیست.
ایرادی نداشت که وریا غفوری در سال‌های پایانی فوتبالش، یک فصل دیگر در استقلال می‌ماند یا حتی اگر قرار بر رفتن بود، آبرومندانه تر از این حرف‌ها با باشگاه خداحافظی میکرد. در همین فصلی که گذشت، چند بازیکن مهم فوتبال اروپا، از تیمهای خود جدا شدند. برای آنها یک مراسم خداحافظی بزرگ با حضور سران باشگاه و خبرنگاران برگزار شد و همه چیز آبرومندانه و حرفه‌ای به نظر می‌رسید.
قرار نیست بازیکنان فوتبال تا پایان عمر در تیمهای خود بمانند؛ کاپیتان پرسپولیس هم فوتبالش به پایان رسید اما نوع برخوردها بسیار متفاوت بود. او به باشگاه دعوت شد و مقابل مدیرعامل نشست. حالا هم قرار است در قامت یک مربی، وظایفش را انجام بدهد... با وریا اما آنها به خودشان زحمت یک تماس تلفنی هم ندادند؛ یک بفرما نیز برای شرکت در جلسه‌ای ساده در باشگاه نزدند!
آری؛ حجم وسیع انتقادهای امروز، نه به دلیل نادیده گرفتن مسائل حرفه‌ای فوتبال که به خاطر نحوه رفتارهای آماتورگونه برخی مدیرانی است که تصور می‌کنند اگر در فوتبال ایران نباشند، این ورزش تعطیل خواهد شد!
