خبرورزشی/ علی جوادی؛ کرونا به عنوان یک بیماری همه‌گیر جهانی، نقشه کشور‌ها را کوچک و همه دنیا را به سرعت نور به هم وصل کرد. همه کشور‌ها درگیر شده و امتحان خود را در مقابله با چنین بیماری خطرناکی نشان دادند. در تمام روز‌های ترس‌برانگیز کرونا، فارغ از قدرت و پول آدم‌ها و کشورها، مؤلفه‌های دیگری مطرح شد که کشور‌ها باید در آن خودی نشان می‌دادند. حالا پس از گذشت ۴ ماه، کرونا به یکی از اعضای خانواده‌ها تبدیل شده که به ادعای کارشناسان باید شیوه‌های همزیستی با آن را بیاموزیم. با این حال مشخص نیست چرا هنوز تیم‌ها و بازیکنان با واهمه فراوان از کرونا حرف می‌زنند. رئیس‌جمهور و وزیر بهداشت مانعی برای آغاز فعالیت‌های ورزشی نمی‌بینند، اما برخی افراد تلاش می‌کنند هیولای کرونا را همچنان ترسناک، کشنده و مهارناپذیر نشان دهند تا به هدفشان برای لغو بازی‌ها برسند. شکی نیست که فدراسیون به دلیل مدیریت نادرست مدیران قبل، قدرت سابق خود را ندارد، اما این درست نیست که بخواهیم ماهی خود را از این آب گل‌آلود بگیریم. اگر کرونا هست، خطر دارد، می‌کشد، ترس به جان خانواده‌ها می‌اندازد، یک موضوع همه‌شمول است. فوتبالیست‌ها عضوی از خانواده و جامعه بزرگ ایرانی هستند. وقتی کارمند و کارگر با پذیرش خطر‌های فراوان مسافرت‌های شهری با اتوبوس و مترو، به محل کار می‌روند تا نان حلال بر سر سفره‌های خالی‌شان بگذارند، کمی آزاردهنده است که هنوز درگیر ادعا‌های اثبات‌نشده‌مان هستیم و برای آنکه حرف‌مان به کرسی بنشیند، همه را از دم تیغ می‌گذرانیم. کارشناسان می‌گویند درمان قطعی کرونا دست‌کم یک سال زمان می‌خواهد. گیریم که لیگ امسال را لغو کردید، لیگ فصل بعد را می‌خواهید چه کنید؟ اگر آن لیگ را بدون حرف و حدیث برگزار کنید، آیا نباید باور کنیم که مشکل شما چیزی غیر از کرونا بود؟