به گزارش خبرورزشی، «با هم.» این دو کلمه، هرچند گاه آغشته به کلیشه، همان لنزی است که سیمونه اینزاگی از ورایش به جهان می‌نگرد؛ دست‌کم به دنیای نراتزوری که اکنون سخت بیمناک شده است: گویی ترس از باخت، میل به پیروزی را پشت سر نهاده است.
کلید انرژی‌های تیم ناگهان جلوی چشم مربی خاموش شد و به‌ویژه در رقابت‌های داخلی، روشن کردن دوباره‌ی آن بسیار دشوار شده است. گویی ماهیچه‌ها همچون ذهن بازیکنان، سنگین و خسته شده‌اند.
با وجود این بیابان بی‌روح و وضعیتی که پیش‌تر در میلان تجربه نشده بود – برای نخستین بار اینتر اینزاگی سه شکست پیاپی را تجربه کرده و ۲۷۰ دقیقه است که نتوانسته گلی بزند – مربی باید روزنه‌ای بیابد تا اندکی نور امید وارد کند: اندکی خوش‌بینی، از جنس لیگ قهرمانان، برای روشن کردن سه روز باقیمانده تا نبرد مونتژوئیک.
بارسلونا، تنها شوک الکتریکی ممکن در این پایان کم‌فروغ فصل است.
اینزاگی پس از شکست مقابل رم اذعان کرد:
«در نیمه نخست، آن بازی “با همی” را که به آن عادت داشتیم، ارائه نکردیم. در نیمه دوم، تمام وجودمان را برای جبران گذاشتیم و هواداران قدردان این تلاش بودند. اکنون باید از اصول خودمان و از همین میل به بازی “با هم”، که همیشه سرلوحه کارمان بوده، شروع کنیم. ما کیفیت بارسا را می‌شناسیم، با احترام اما بدون ترس روبرویش خواهیم شد: ما شایسته حضور در جمع چهار تیم برتر اروپا هستیم و می‌خواهیم این را ثابت کنیم.»
این شکست خانگی مقابل رم، درست در همان روز نحسی رقم خورد که در سال ۲۰۲۲، کابوس رادو در بولونیا و واگذاری قهرمانی به میلان را به دنبال داشت: ۲۷ آوریل.
البته امسال، کابوس زودتر، در دل عید پاک، در ۲۰ آوریل، با شکست مقابل بولونیا آغاز شد و دیروز با تکمیل فاجعه، به اوج رسید: در عرض هفت روز، از صدرنشینی مطمئن +۳ امتیازی، به عقب‌افتادگی دردناک -۳ امتیازی از کونته رسیده‌اند و اسکودتو دوم، چون قله‌ای شیب‌دار و دور از دسترس می‌نماید.
اینزاگی با لحنی پر احساس گفت:
«روحمان را گذاشتیم، بازیکنانم همیشه شایسته قدردانی من خواهند بود. این سه شکست، سنگین و خونبار بود، در میان مصدومیت‌ها، برنامه فشرده، اوت‌های اشتباه و پنالتی‌های گرفته‌نشده…»
فهرست رخدادها شناخته شده است: از آن اوت سمی مقابل بولونیا که ده متر جلوتر پرتاب شد و منجر به قیچی‌برگردان ارسولینی گردید، تا پنالتی روی بیسکک در دقایق پایانی دیدار با رم که گرفته نشد و می‌توانست امتیازی ارزشمند به ارمغان آورد.
نباید فراموش کرد که اینتر نسبت به ناپولی ۱۵ بازی بیشتر انجام داده؛ فشاری طاقت‌فرسا که اکنون آثار آن به‌روشنی نمایان شده است.
با این حال، اینزاگی کوشید مفهوم سخنانش را لطیف‌تر کند تا از آویختن به بهانه‌ها پرهیز کند؛ روشی که مدتی است به آن پایبند شده:
«بسیار ساده بود که به اپیزودها یا چیزهایی که می‌توانست اتفاق بیفتد اما نیفتاد، تکیه کنیم. این ارزیابی را به عهده شما می‌گذارم… ما باید تمرکز کنیم و دلیل این نتایج را درک کنیم و برای نیمه‌نهایی مقابل بارسا نیرو بگیریم. حتی دو سال پیش هم چرخه‌ای دشوار را پشت سر گذاشتیم پیش از پیشروی در لیگ قهرمانان، اما آن زمان در سه جبهه نمی‌جنگیدیم؛ امروز خودمان سطح توقعات را بالا برده‌ایم: این حجم بازی را خودمان خواستیم.»
خلاصه آنکه حتی در تاریک‌ترین ساعت‌ها، اینزاگی به جسارت پرواز به سوی خورشید افتخار می‌کند؛ آگاه از این که ممکن است بال‌هایشان بسوزد.
اگر سری‌آ دشوار شده (که البته هنوز پایان نیافته)، در بارسلونا همه چیز از صفر آغاز خواهد شد.
اما اینزاگی تنها دو روز فرصت دارد تا با جادویی واقعی، تیمش را از این خواب تلخ بیدار کند.
و شاید دیگر به آمار مأیوس‌کننده ذخیره‌هایش فکر نکند: مجموع شش گل آرناتوویچ، طارمی و کوره‌آ، سه مهاجم، تنها اندکی بیش از یازده گل مک‌تومینای، یک هافبک دفاعی است.
در همان «با هم بودن» معروف، جای این‌ها نیز هست.
در همین زمینه؛ اینتر زمین‌گیر شد؛ سومین شکست متوالی/ ناپولی می‌گریزد و بارسلونا در پیش است!