مربیان و کارشناسان فوتبال ایران بخوانند؛ پای تخته تحلیل تاکتیکی دیلی میل

به گزارش خبرورزشی، روزنامه دیلی میل انگلیس پیروزی آرسنال مقابل رئال مادرید را از لحاظ تاکتیکی بررسی کرده که تقدیم علاقه مندان فنی و تاکتیکی فوتبال می شود.
پیروزی آرسنال برابر رئال مادرید در لیگ قهرمانان، بردی نمادین برای میکل آرتتا بود. توپچی‌ها نه‌تنها با برتری ۳-۰ راهی برنابئو شدند و از آن محافظت کردند، بلکه چهارشنبه شب بار دیگر رئال را شکست دادند. در ادامه، چگونگی موفقیت مردان آرتتا را بررسی می‌کنیم:

وینگرها، کلید موفقیت
بوکایو ساکا و گابریل مارتینلی در تمام دوران مربیگری آرتتا حضور داشته‌اند، و سزاوار بود که هر دو در رسیدن آرسنال به نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان گلزنی کنند. اما آن‌ها به همان اندازه برای تلاش خارق‌العاده‌ای که بدون توپ انجام دادند، شایسته تقدیرند.
این دو به طور مداوم عقب‌نشینی کرده و از مدافعان کناری آرسنال در برابر وینگرهای سریع رئال، رودریگو و وینیسیوس جونیور، حمایت کردند.
ساکا که پس از عمل همسترینگ بیش از ۱۰۰ روز دور از میادین بود، در عرض دو هفته دوباره درخشید و نشان داد که یکی از بهترین بازیکنان اروپاست. او داوید آلابا را کاملاً از کار انداخت؛ افتخاری هم برای خودش و هم برای تیم پزشکی.
او جوانی فروتن و متعادل است؛ شکست‌ها او را خرد نمی‌کند، و موفقیت‌ها مغرورش نمی‌سازد — همان‌طور که بعد از پنالتی از دست‌رفته دیدیم.
در سمت دیگر، تعهد مارتینلی به بازگشت و دفاع، فضای لازم را برای درخشش مایلز لوئیس-سکلی فراهم کرد. چه کسی جرئت دارد از کنار قهرمانان لیگ قهرمانان عبور کند؟ او دارد — و این بازیکن ۱۸ ساله با هر بازی، به سطحی بالاتر می‌رسد.

رایس، برنده نبرد بریتانیایی‌ها
حالا تأثیر دکلان رایس را در سراسر تیم آرسنال می‌توان دید. او در هر دو دیدار فوق‌العاده بود — چنان دوندگی‌ای داشت که گویی دو قلب در سینه‌اش می‌تپد. هر جا خطری بود، او حضور داشت.
او در هر جنبه‌ای از بازی در بالاترین سطح قرار دارد: از دفاع تا حمل توپ و رهبری درون زمین. رایس و آرسنال به رئال در خط میانی درس دادند.
با غیبت تونی کروس که بازنشسته شده، مدافعان مرکزی رئال گزینه‌ای برای ارسال پاس به جلو نداشتند. رودریگر، که چندان مسلط به بازی‌سازی نیست، سردرگم مانده بود.
جود بلینگهام، بازیکنی باافتخار، نمی‌توانست راه‌حلی برای خط میانی پیدا کند. او خیلی جلو بازی می‌کرد و متوجه نشد باید عقب‌تر بیاید و به خط میانی عمق دهد.
در مقابل، آرسنال با حضور رایس و اودگارد، به راحتی از میانه زمین عبور می‌کرد.
توپچی‌ها گاهی با پرس شدید دروازه‌بان رئال، تیبو کورتوا، را تحت فشار می‌گذاشتند و گاهی با عقب‌نشینی، دیواری دفاعی در محوطه جریمه خود ایجاد می‌کردند. این تعادل تحسین‌برانگیز بود.
رئال مادرید منفعل به‌نظر می‌رسید. بدون تعادل در بازی با توپ و بدون توپ، نه اسم بازیکن‌ها مهم است و نه شهرت تیم — هیچ پیروزی‌ای حاصل نمی‌شود.
برگشت خوردن پنالتی رئال بسیار حیاتی بود، چون نه‌تنها روند بازی را تغییر می‌داد، بلکه رایس را از دیدار رفت نیمه‌نهایی مقابل پاری‌سن‌ژرمن محروم می‌کرد — که غیرقابل تصور است.
او با توماس پارتی در خط میانی شراکتی کلیدی ایجاد کرده و عصبانیتش از پارتی که با دریافت کارت زرد بازی رفت را از دست داد، کاملاً قابل درک بود.

سالـیبا، مهارکننده امباپه
قبل از این بازی، نبود گابریل — شریک همیشگی سالیبا در قلب دفاع — توجهات زیادی را به خود جلب کرده بود.
اما در دو دیدار، به‌جز اشتباه سالیبا در گل مساوی رئال، عملکرد خط دفاعی در مهار امباپه و همراهانش، فوق‌العاده بود: نمایشی از اقتدار، سرعت و کنترل.
سالیبا با کسب تجربه بیشتر در لیگ قهرمانان، نقش رهبری در خط دفاعی را به‌خوبی ایفا کرد.

چه نیازی به مهاجم؟
فراموش نکنیم، با وجود تمام صحبت‌ها درباره نیاز آرسنال به یک مهاجم، آن‌ها رئال را با نتیجه ۵-۱ در مجموع شکست دادند — با حضور میکل مرینو در نقش «مهاجم کاذب».
مرینو که در دیدار رفت در امارات گل زد و در پیروزی مقابل پی‌اس‌وی نیز گل و پاس گل داد، در برنابئو هم دو پاس گل برای هر دو گل آرسنال داد.
او نقش پیوند دهنده بازی را به خوبی ایفا می‌کند — باید به هوش بالایش آفرین گفت.
در گل اول، به سمت توپ می‌آید، می‌چرخد و توپ را برای ساکا در عمق می‌فرستد؛ مثل تخته بازگشت در بسکتبال عمل می‌کند — و وقتی خودش صاحب موقعیت می‌شود، تمام‌کننده‌ای بی‌رحم است.
با وجود آسیب‌دیدگی در اولین تمرینش که باعث شکستگی شانه شد، مرینو تاکنون هشت گل برای آرسنال زده و به خریدی بسیار ارزشمند برای آرتتا تبدیل شده است.
جالب اینکه بدون داشتن مهاجم کلاسیک و با مرینو در خط حمله، آرسنال ۱۴ گل به پی‌اس‌وی و رئال مادرید زده و رؤیای قهرمانی در لیگ قهرمانان را زنده نگه داشته است.

درس‌های کلیدی آموخته‌شده

 این تنها دومین فصل حضور آرسنال در لیگ قهرمانان با آرتتاست، اما آن‌ها به‌سرعت در حال یادگیری هستند و از شکست فصل گذشته مقابل بایرن مونیخ در مرحله یک‌چهارم نهایی درس‌های زیادی آموختند.
تجربه‌ ارزشمندی از چگونگی بازی رفت در خانه کسب کرده‌اند — سال گذشته با دو گل آسان به بایرن فرصت دادند و به‌درستی نمی‌دانستند باید حمله کنند یا دفاع.
اما امسال تصمیم‌شان واضح بود: در بازی رفت، به تیم آسیب‌پذیر رئال حمله کنند. آن‌ها بدون ترس ظاهر شدند و در بازی برگشت نیز با تمرکز و روحیه جنگنده‌، شرایط را مدیریت کردند.
ورزشگاه پنج‌طبقه‌ای برنابئو به‌حدی پر سر و صداست که آدم نمی‌تواند صدای خودش را بشنود، چه برسد به بازی.
رئالی‌ها امید داشتند معجزه‌ای مثل آنچه شب قبل برای دورتموند و استون ویلا نزدیک بود رخ دهد، برای‌شان تکرار شود. اما آرسنال اجازه نداد در تاریخ به عنوان قربانی یکی از بزرگ‌ترین بازگشت‌ها ثبت شود.
تیم‌های ضعیف‌تر شاید از فشار چنین شرایطی بترسند، ولی آرسنال ثابت کرد که دوباره جنگندگی و انگیزه لازم را پیدا کرده است.
تعهد، اراده، و عطش پیروزی‌شان جمعیت را ساکت کرد — و گل دوم، ورزشگاه را خالی. هواداران رئال اعتراف کردند که تیم‌شان نه یک‌بار، بلکه دوبار مغلوب ش