آریگو ساکی: اینتر، بایرن را تحت فشار بگذار و به نیمه‌نهایی برس/ حتی بارسلونا هم در دفاع رقص می‌کند!

به گزارش خبرورزشی، آریگو ساکی در مصاحبه خود پیش از بازی امشب اینتر میلان و بایرن مونیخ در دور برگشت از مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا (فصل ۲۰۲۴/۲۵)، تأکید دارد که اگر اینتر بتواند بایرن را تحت فشار قرار دهد و به‌جای عقب‌نشینی، به حمله فکر کند، شانس بزرگی برای رسیدن به نیمه‌نهایی خواهد داشت. به گفته‌ی او، حتی تیم‌هایی مثل بارسلونا، با همه‌ی قدرت هجومی‌شان، در دفاع آسیب‌پذیرند.

ساکی از سبک بازی اینتر در برابر تیم‌هایی مثل بایرن و بارسلونا دفاع می‌کند و معتقد است نراتزوری باید از ضعف‌های دفاعی این تیم‌های بزرگ بهره ببرد. او همچنین به اهمیت بازی‌های تاکتیکی و نقش کلیدی مربیانی چون سیمونه اینزاگی اشاره کرده: تیم اینزاگی بهترین ساختار دفاعی را دارد، اما برای برنده شدن، باید تهاجمی هم باشد. و البته، اگر ستاره‌های رئال تنها برای خودشان بازی نکنند...

شب بزرگ

رسیده‌ایم به *شب بزرگ*—با حروف بزرگ، چون واقعاً مهم‌ترین شب فصل برای اینتر است. مقابل بایرن، در سن‌سیرو، جلوی هواداران، و پس از پیروزی در بازی رفت، دیگر جایی برای اشتباه نیست. جایگاهی در نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان در خطر است، و به‌عنوان پاداش، دو بازی به‌یادماندنی مقابل بارسلونای جوان و جذابی در راه خواهد بود که اروپا را مسحور کرده.

نراتزوری تا جای ممکن باانگیزه خواهد بود. این را با اطمینان می‌گویم چون می‌دانم در چنین لحظاتی چه درون بازیکن می‌گذرد. هیچ چیز نباید به شانس واگذار شود. باید همه‌ی گزینه‌ها را سبک‌سنگین کرد تا حریف مجال نفس کشیدن نداشته باشد.

اینتر کامل

وقتی به بازی رفت فکر می‌کنم—جایی که اینتر در آلمان شاهکاری خلق کرد—امید هست که امشب هم رویکردی تهاجمی داشته باشد. بایرن احتمالاً توپ و میدان را در اختیار خواهد گرفت، طبیعی است. اما اینتر نباید اجازه دهد بایرن بر بازی مسلط شود. باید از همان ابتدا فشار بیاورد، تا نشان دهد سن‌سیرو خط قرمز است. گاهی بهترین دفاع، حمله‌ی بی‌وقفه است.

اینتر از نظر بدنی و ذهنی در شرایطی عالی قرار دارد—شنبه مقابل کالیاری هم این را ثابت کرد. تیم بر بازی مسلط است، منظم، چشم‌نواز، منسجم در دفاع، و با بازیکنان پرتعداد در حمله؛ الگویی از فوتبال مدرن. برخلاف سایر مدعیان قهرمانی، اینتر یک امتیاز مهم دارد: توانایی مثال‌زدنی در دفاع. تیم‌های دیگر، حتی بارسلونا، وقتی توپ را ندارند، بی‌دقت و آسیب‌پذیرند.

اینتر باید تا نهایت ممکن از این برتری استفاده کند—همان‌طور که در بازی رفت مقابل بایرن کرد. ترکیبی از انضباط تاکتیکی ایتالیایی، تمرکز، عزم راسخ، و آن حرکات طراحی‌شده که از جناح راست آغاز می‌شود و با مشارکت مدافعان، هافبک‌ها و مهاجمان در سمت چپ به پایان می‌رسد.

سیمونه اینزاگی کار بزرگی کرده و شایسته‌ی ستایش است. اینتر تحت هدایت او پله‌پله رشد کرده و حالا به تیمی تبدیل شده که می‌تواند در سه جبهه بجنگد: سری‌آ، لیگ قهرمانان و کوپا ایتالیا.

بارها گفته‌ام و باز هم می‌گویم: کسب سه‌گانه ممکن است. این بازیکنان شایسته‌اش هستند—هم از نظر فنی برجسته‌اند، هم از نظر حرفه‌ای‌گری نمونه‌اند. این موفقیت‌ها حاصل کار مربی و بازیکن است، اما باشگاه هم نقش مهمی داشته؛ همان‌طور که باید، پشت تیم ایستاده.

امشب نبردی شطرنج‌گونه در پیش است. بایرن احتمالاً بازی را در دست می‌گیرد، و اینتر باید باهوش بازی کند—با ضدحمله‌های سریع، فضاها را به سود خود تغییر دهد. فرارهای انفجاری و برق‌آسا می‌توانند تعیین‌کننده باشند. چون دفاع بایرن اغلب در موقعیت‌های اشتباه قرار دارد. نیروی بدنی، تجربه و استحکام اینتر باید تفاوت را رقم بزند.

نباید بیش از حد به نتیجه‌ی بازی رفت دل بست. این یک بازی تازه است، و برای رسیدن به نیمه‌نهایی، یک شاهکار دیگر لازم داریم.

آنچلوتی و غیرممکن‌ها

از شاهکار گفتیم—بیایید از یکی بزرگ‌ترش حرف بزنیم. دوست من، کارلو آنچلوتی، برای آرام‌کردن فضای مادرید و جبران شکست ۳–۰ مقابل آرسنال، به معجزه نیاز دارد.

نمی‌دانم این رئال می‌تواند چنین چیزی رقم بزند یا نه. اما می‌دانم سانتیاگو برنابئو گاهی معجزه می‌کند.

برای تحقق آن، چهار ستاره‌ی رئال باید یک‌بار هم که شده، نه *برای خودشان*، بلکه *برای تیم* بازی کنند: وینیسیوس، رودریگو، بلینگهام و امباپه. اگر بفهمند که منافع تیمی بالاتر از هر چیز دیگری‌ست، شاید غیرممکن، ممکن شود.

اما اگر باز هم خودخواهانه بازی کنند، فقط نشان می‌دهند که خریدن بهترین‌ها به‌تنهایی کافی نیست. فوتبال، بازی تیمی است—یازده نفره.

آیا وقتش نرسیده که این حقیقت ساده را بفهمیم؟

شبی شایسته اینترِ بزرگ؛ همانند دهه‌ی شصت، زمانی که «هلنیو هررا» جادوگر نیمکت بود و در میدان، «فاکتی»، «مازولا»، «سوارس» و «کرسو» می‌درخشیدند. سن‌سیرو امشب لبالب خواهد بود، چنان‌که در آن روزهای باشکوه بود؛ زمانی که ورزشگاه تنها دو حلقه داشت، نه سه.

صحنه‌آرایی

مقایسه‌ای تاکتیکی–فنی با آن دوران پرافتخار ممکن است: پیروزی ۲–۱ در دیدار رفت در مونیخ، اکنون این امکان را به اینتر می‌دهد تا از هنری که استادش بوده، یعنی ضدحمله، بهره گیرد. بایرن ناگزیر است این شکست را جبران کند و پیش‌بینی می‌شود با تمام توان برای گشودن دروازه و ساکت‌کردن سن‌سیرو یورش آورد.

توان اینترِ «سیمونه اینزاگی» در انعطاف‌پذیری‌اش نهفته است؛ تیمی که بسته به شرایط، یا می‌فشارد یا خود را عقب می‌کشد. یک بایرن هجومی، این فرصت را به نرآتزوری می‌دهد تا در ضدحملات گشوده شود و «مارکوس تورام» را در عمق به‌کار گیرد؛ همان‌جایی که فضای پشت مدافعان، شکارگاه تخصصی مهاجم فرانسوی است.

این البته به‌معنای عقب‌نشینی کامل و صف‌کشیدن در برابر «یان زومر» نیست. چنین انفعالی، گل خوردن را تنها به تأخیر می‌اندازد. آن‌چه انتظار می‌رود، دفاعی فعال و هدفمند است با نگاهی صریح به ضدحمله.

نیازی نیست اینتر در میدانِ مالکیت توپ، بایرن را دنبال کند. در لیگ قهرمانان، تیم «وینسنت کمپانی» با میانگین ۶۴.۸ درصد، صدرنشین مالکیت است. اینتر با ۵۱.۵ درصد در رتبه سیزدهم جای دارد، اما در این میدان، کیفیت بر کمیت برتری دارد. مالکیتی که اینتر با چالهان‌اوغلو سامان می‌دهد، دقیق و سریع است، به‌هنگام و با قدرت تغییر جناح یا ارسال پاس عمقی در لحظه‌ای مناسب.

«کمپانی» شاگرد مکتب «پپ گواردیولا»ست و آموزه‌های استاد را خوب آموخته. با این حال، اینزاگی دوبار ماشین منچسترسیتی را از کار انداخته: یک‌بار در فینال لیگ قهرمانان ۲۰۲۳، که سیتی با سختی و با تنها یک گل پیروز شد، و بار دیگر در مرحله گروهی همین فصل، که دیدار در اتحاد با تساوی بدون گل پایان یافت.

نبردِ نبردها

در میان تقابل‌های کلیدی، باید این یکی را برجسته کرد: «فرانچسکو آچربی» در برابر «هری کین». آچربی پیش‌تر دوبار «ارلینگ هالند» را در برابر سیتی مهار کرده. او همچنین چهار بار در سطح ملی مقابل کین قرار گرفته: سه گل از مهاجم انگلیسی، که دو تای آن از روی نقطه پنالتی بوده‌اند. در دیدار رفت نیز کین تنها تیرک دروازه را لرزاند—بیشتر از بی‌دقتی تا بدشانسی.

اگر آچربی موفق به مهار کین شود، افتخاری دیگر بر کارنامه‌اش افزوده خواهد شد؛ پس از هالند، اکنون نوبت کین است—ترکیبی درخشان برای کارنامه یک مدافع بزرگ.

نقطه‌ ضعف

بایرن تمرکز زیادی بر بازی کناری دارد، اما همان کناره‌ها را نیز بی‌دفاع می‌گذارد؛ چراکه بازیکنان کناری یا به جلو می‌روند یا به مرکز متمایل می‌شوند. جناح راست بایرن، با «لایمر» در عمق و «اولیس» در بالا، در مهار حریف ناتوان نشان داده، چنان‌که در دیدار رفت، هر دو گل اینتر از همان سمت چپ شکل گرفت؛ جایی که «کارلوس آگوستو» در نقش وینگر درخشید.

امشب، «فدریکو دی‌مارکو» بار دیگر آن نقطه را به دست خواهد گرفت. بازی‌اش می‌تواند ویژه باشد؛ او همچون پتکی بی‌امان است—چه در سانتر، چه در شوت. با «آلسیو باستونی» نیز هماهنگی کامل دارد.

شاید کمپانی این ضعف را بررسی کرده باشد، اما بایرن هنوز در این جناح آسیب‌پذیر است و باید اینتر بیشترین بهره را از آن ببرد.

برای سری آ

احتمال می‌رود در نیمه‌نهایی، چهار تیم از پنج لیگ معتبر اروپا حضور یابند؛ مگر آنکه در برنابئو شگفتی بزرگی رخ دهد—که همیشه ممکن است. یکی از نیمه‌نهایی‌ها میان «آرسنال» و «پاری‌سن‌ژرمن» خواهد بود؛ جدالی از جنس لیگ برتر و لیگ یک، انگلیس و فرانسه. در سوی دیگر، «بارسلونا» (لا لیگا) با برنده دیدار اینتر–بایرن (سری آ و بوندس‌لیگا) روبه‌رو خواهد شد.

یعنی، نبرد امشب اینتر–بایرن تنها یک بازی نیست؛ یک دوئل کلاسیک ایتالیا–آلمان است. اینتر، برای خود و برای آبروی سری آ خواهد جنگید.