اینزاگی اینتر را از آنِ خود کرد: اول مأموریت بایرن، بعد تمدید قرارداد تا ۲۰۲۸ با دستمزد خوب!

خبرورزشی | در آستانه دیدار اینتر و بایرن مونیخ در دور برگشت مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا، گاتزتا دلو اسپورت گزارشی جذاب درباره اینتر و سرمربی اش، سیمونه اینزاگی منتشر کرده است.

انتخاب‌ها، سبک، نگرش و نتایج؛ همه‌چیز در مورد سیمونه اینزاگی به دل می‌نشیند. اکنون مأموریت اصلی، شکستن طلسم بایرن است؛ و تمدید قرارداد، بیش از آن‌که موضوعی حیاتی باشد، تشریفاتی به‌نظر می‌رسد.

در میان تمام لحظاتی که اینزاگی می‌توانست رویاروی تاریخ بایستد، شاید این لحظه، جادویی‌ترین آن‌ها باشد. نسیمی تازه در هوای آپیانو می‌وزد و بارانی بازیگوش، بهار را ژولیده کرده است. هرگز وزش باد تا این اندازه به سود مربی نراتزوری نبوده و هیچ‌گاه این میزان همدلی میان او و هواداران چنین کامل و یکپارچه شکل نگرفته بود. نیرویی مرموز اینزاگی را هدایت می‌کند؛ همان‌طور که در خلوت پینتینا، شاگردانش را نه فقط به پایداری، بلکه به یورش فرا می‌خواند. شجاعتی ورای ترس، به هر قیمتی. حالا بایرن، با جنگ‌طلبی همیشگی‌اش، راهی سن‌سیرو شده تا با روحیه‌ای روبه‌رو شود که سیمونه اینزاگی آن را به‌تمامی در اختیار دارد—روحیه‌ی غول‌های اروپا.

آخرین جرقه

حالا اینتر در آیینه‌ی اینزاگی خود را می‌بیند، همان‌طور که او به تصویر خود در آیینه‌ی اینتر می‌نگرد؛ حرکتی متقابل، پیوندی ژرف میان دو موجودیت که اینک بیش از همیشه به‌هم تنیده‌اند. اینتر، در آستانه‌ی نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان، به مربی‌ای دل بسته که سبکی اروپایی و نگاهی مدرن به بازی دارد. از هواداران پرشور گرفته تا مدیرانی که آینده را با او طراحی می‌کنند، همگی با سیمونه‌ای روبه‌رویند که دیگر همان مربی خجالتی و تندخو نیست. او طی چهار سال، آرام‌آرام تغییر کرده و بالیده است.

اما هفته‌ی گذشته، اتفاقی افتاد که مسیر را روشن‌تر کرد: بایرن، همان حلقه‌ی مفقوده، جرقه‌ی نهایی را زد. هواداران اینتر سال‌هاست در آرزوی یک شب رؤیایی در مراحل حذفی لیگ قهرمانان می‌سوختند؛ و چه شبی بهتر از تقابل با بایرن، هرچند زخمی و ناقص؟ اینزاگی همان چیزی را به هوادارانش داد که می‌خواستند: در آلیانتس آره‌نا، آخرین تردیدها را هم از میان برداشت.

سبک نوین

نه‌فقط به‌خاطر انسجام دفاعی یا حملات برق‌آسایی که از دروازه آغاز می‌شد و تا واپسین دقایق ادامه داشت، بلکه به‌خاطر رفتارش بیرون از زمین. در باشگاه، بسیاری تحسین کردند که چگونه سیمونه، فریب کومپانی زیرک را نخورد. مربی بایرن و کین—که امشب در کنفرانس خبری کنار هم خواهند نشست—پس از شکست، از شادی بیش از حد اینتری‌ها گلایه کردند؛ گویی که صعودشان قطعی است. اما سیمونه، با کلامی سنجیده، توپ را به زمین حریف برگرداند.

او حالا مصمم‌تر از همیشه است، با کلامی تند و بی‌پرده. از نشان دادن سه انگشت—اشاره به سه جامی که در سر دارد—پرهیز نمی‌کند، اما هرگز از واقعیت فاصله نمی‌گیرد. یادآوری کرد که بازی با بایرن تنها در نیمه‌ی نخست است و همین اصل را دیروز تکرار کرد و امروز نیز در تمرین بازگو خواهد کرد: تمرکز بر آماده‌سازی، نه فرو رفتن در لاک تدافعی. یک تساوی شاید کافی باشد، اما تاریخ چیز دیگری می‌گوید: چهار تقابل با بایرن در سن‌سیرو، چهار شکست. از جام یوفای ۸۹–۱۹۸۸ گرفته تا لیگ قهرمانان، حتی یک گل هم از اینتر دیده نشده است.

تاج‌گذاری

تاریخ در مسیر مخالف حرکت می‌کند، و اینزاگی خوب می‌داند که خرافات بی‌اهمیت نیست. اما این‌بار، نشانه‌ها حاکی از فرصتی بزرگ برای شکستن زنجیرهاست. اینزاگی و اینتر، در هماهنگی کامل، به‌سوی فتحی دیوانه‌وار در حرکت‌اند، با آگاهی از خطر تهی‌ماندن اما امید به پُربارترین دستاورد.

پس از آن، آینده‌ای مطابق با سیمونه رقم خواهد خورد. تمدید قراردادی که فعلاً تا ۲۰۲۶ اعتبار دارد، همواره صرفاً یک رسم اداری تلقی می‌شد. سیاست باشگاه، از نگاه ماروتا و اوسیلیو، همواره پرهیز از ورود به فصل با مربی‌ای در آستانه‌ی پایان قرارداد بوده است. بنابراین، تمدیدهای سال‌به‌سال برای اینزاگی عادی شده بود. اما حالا، دنیا حول محور سیمونه می‌چرخد. افق بلندمدت‌تر طبیعی‌ست: نه‌فقط تا ۲۰۲۷، بلکه گزینه‌ای معتبر تا ۲۰۲۸، به همراه افزایش حقوق.

مربی‌ای که در سال ۲۰۲۱ بی‌سروصدا با دستمزد ۴ میلیون یورو وارد آپیانو شد، حالا ۶.۵ میلیون به‌علاوه‌ی پاداش می‌گیرد و در آستانه‌ی دریافت ۷ میلیون است. اگر تا پایان این مسیر ادامه دهد، هفت فصل پیاپی بر یک صندلی تکیه زده—صندلی‌ای که به تخت پادشاهی بدل خواهد شد. اما برای تاج‌گذاری، باید اروپا را فتح کرد. کافی‌ست به نام هِررا و مورینیو فکر کنیم: اینتر تنها آنانی را پادشاه می‌خواند که قاره را فتح کرده باشند.