به گزارش خبرورزشی، «چرا دو اینتر وجود دارد؟» این را هوادار همیشه‌ناراضی نراتزوری می‌پرسد؛ همان که در سرخوشی باواریا غرق شده، اما هنوز نیمه دوم پارما را در ذهن دارد.
گاتزتا دلواسپرت می نویسد؛ برای بیشتر طرفداران اینتر، شب درخشان در آلیانتس آره‌نا گوهری‌ست برای نسل‌های آینده؛ لذتی آن‌چنان عمیق که می‌تواند هر دردی را در لیگ، جایی که اینزاگی همچنان صدرنشین است، بی‌اثر کند.
شکوه آسمانی برابر بایرن، شاید ناسازگار به نظر برسد با سقوط ناگهانی در جهنم پارما. اما واقعیت این است که این دو حالت، دو روی یک سکه‌اند. یکی بهایی‌ست که اینتر برای دیگری می‌پردازد – بهایی که تا زمانی که فاصله‌اش در صدر جدول حفظ شود (فعلاً +۳)، «قابل قبول» تلقی می‌شود. در ستاد فنی آپیانو و دفتر مرکزی باشگاه در ویاله دلا لیبراسیون، هیچ‌کس از این نوسان عجیب در عملکردها طی تنها سه روز شگفت‌زده نیست. حتی آن را پیش‌بینی کرده بودند؛ در درون و بیرون باشگاه، همه اذعان دارند که حفظ تمرکز کامل در ۴۷ مسابقه متوالی امری غیرممکن است.
دو خط موازی
سطح تمرکز نراتزوری‌ها در شب‌های اروپایی به حداکثر می‌رسد – زمانی که بازیکنان می‌دانند حتی یک لغزش کوچک هم تاوان بزرگی دارد. اما در سری آ، ناخودآگاه، همین تیم گمان می‌کند می‌تواند با حداقل تلاش کشتی را به ساحل برساند: گاهی موفق می‌شود، گاهی نه. نیمه‌ای مثل بازی با اودینزه یا ۳۰ دقیقه برابر مونزا کافی بوده، هرچند با زحمت. اما مواقعی هم هست که خاموشی ۴۵ دقیقه‌ای، خرابی‌هایی کوچک و بزرگ به بار می‌آورد – مثل امتیازاتی که در پارما از دست رفتند. این‌گونه است که خطر افت تمرکز در رقابت‌های داخلی خود را نشان می‌دهد.
جالب آن‌که همین بی‌خیالی که در لیگ قهرمانان هرگز دیده نمی‌شود، بارها در لیگ و حتی در بازی‌های بزرگ سری آ نمایان شده است. اگر فقط بازی‌های برابر ۸ تیم نخست جدول را در نظر بگیریم، اینتر فقط ۵ برد از ۱۱ مسابقه دارد. اما در اروپا، چه در مرحله گروهی بزرگ و چه در مرحله حذفی، ۹ پیروزی از ۱۱ بازی ثبت شده است. درصد بردها از ۴۵٪ به ۸۲٪ می‌رسد – تقریباً دو برابر.
پروژه‌ای سه‌گانه
همین اینترِ لیگ قهرمانان – تیمی که پیش از بازی با بایرن، هالند و آرسنالِ فاتح رئال را متوقف کرده بود – همان تیمی‌ست که در امیلیا بی‌دقتی می‌کند. اعداد سمج هم این دوگانگی را تأیید می‌کنند: اروپا اینتر را زیبا و بی‌رحم می‌سازد – به‌ویژه در حفاظت از دروازه سومر.
فقط کافی‌ست به تعداد کلین‌شیت‌ها نگاه کنیم: در لیگ قهرمانان، ۸ کلین‌شیت در ۱۱ بازی – یعنی ۷۳٪، رقمی خیره‌کننده (آرسنال با ۶۰٪ در رده دوم است). اما در سری آ، فقط در ۴۲٪ از بازی‌ها دروازه بسته مانده.
در لیگ، اینتر تقریباً در هر بازی گل می‌خورد (میانگین ۰.۹۷)، در حالی که در اروپا این عدد به ۰.۲۷ سقوط می‌کند. و این در حالی است که رقبای اروپایی معمولاً در سطح بالاتری قرار دارند – یا لااقل این‌طور به نظر می‌رسد.
این یک توهم نوری‌ست: اینتر ثابت کرده که در سطح برترین‌های قاره است و حالا می‌خواهد به‌طور هم‌زمان برای سه جام بجنگد – آگاه به اینکه در این مسیر، احتمالاً چند خرده‌ریزه جا بماند. و این خرده‌ریزه‌ها معمولاً در لیگ داخلی می‌افتند، نه اروپا.
این بیشتر موضوعی روانی-فیزیکی‌ست تا فنی. و نراتزوری‌ها از ابتدا با این مسأله کنار آمده‌اند – به شرطی که فاصله‌شان با تیم آنتونیو کونته (نزدیک‌ترین تعقیب‌کننده) در جای امنی باقی بماند.