به گزارش خبرورزشی، هیچ چیز فوتبال ما با قطر قابل مقایسه نیست. آنها به لحاظ امکانات و زیرساخت کیلومترها از ما جلوتر هستند. از لحاظ پولی که به فوتبال تزریق می شود و آوردن مربی و بازیکن خارجی نیز خیلی زمان لازم است تا به آنها برسیم. اما به لحاظ پیشینه و قدمت، همین میزان فاصله آنها از ما عقب هستند. به لحاظ بضاعت انسانی، تخصص و توانایی های فردی -چه در بازیکن و چه به عنوان مربی- فوتبال ما خیلی از قطر جلوتر است. پس چطور می شود که بردن این کشور تبدیل به یک جشن ملی بزرگ می شود؟
معمای ستاره ها
نگاه کنید به مقایسه دو ستاره ایران و قطر و تاثیری که روی تیم هایشان دارند، شاید کمکی به حل معما کند. در قطر سنت ها هنوز سر جای خود مستحکم هستند. قطر طی سال های اخیر یک ستاره بین المللی داشته که هنوز هم روی کاکل همو می چرخد. در جام ملت ها همین اکرم عفیف باعث قهرمانی قطر شد و یک تنه تیم ما را کنار زد!
اکرم شناسنامه فوتبال قطر
اکرم عفیف طی سال ها ستاره اصلی فوتبال قطر بوده است. قطر را با نام او می شناسند. او در السد به عنوان بزرگترین باشگاه قطر کاپیتان و همه کاره است و در همین آخرین رویارویی با تیم های ایرانی، استقلال را شکست داد و آن شادی تحقیرآمیز را به یادگار گذاشت. اما در قطر بازوبند کاپیتانی تیم ملی را به این دلیل که «اکرم عفیف» شناسنامه و نماد فوتبال کشور ماست، به او نمی دهند! چرا که بعد از «حسن الحیدوس» که در همان السد نیز اگر به زمین بیاید کاپیتان است، بازوبند به شماره ۶ یعنی «عبدالعزیز حاتم» می رسد.
رعایت سنت بزرگتر و کوچک تری
حاتم فقط ۶۹ بازی ملی دارد اما متولد ۱۹۹۰ میلادی است و از سال ۲۰۰۹ برای تیم ملی قطر بازی می کند. ولی اکرم عفیف متولد ۱۹۹۶ است و از سال ۲۰۱۵ وارد تیم ملی قطر شده، البته اکرم عفیف الان ۱۱۲ بازی ملی دارد، تقریبا دو برابر عبدالعزیز ولی...
قطری ها سنت بزرگتری را زیر پا نمی گذارند. به تجربه و قدمت و سابقه احترام می گذارند و شاید به همین دلیل در بزنگاه های حساس و مهم تاریخ نتیجه هم می گیرند. سنتی که ما هم در طول تاریخ ۸۳ ساله تیم ملی داشته ایم اما سال قبل خیلی راحت آن را زیر پا گذاشتیم.
بازوبند حق سردار است
در غیاب «احسان حاج صفی» ، «کریم انصاری فر» و «علیرضا جهانبخش» بازوبند متعلق به «سردار آزمون» بود. «مهدی طارمی» هم بازی ملی کمتری داشت و هم ۱۸ ماه بعد از فیکس شدن سردار آزمون در تیم ملی اولین بازی ملی خود را انجام داد.
سردار ستاره فوتبال ایران بود که طارمی به تیم ملی دعوت شد. سردار از ۱۸ سالگی به اروپا رفت و با گلزنی در لیگ قهرمانان به بایرن مونیخ و آتلتیکو افتخار فوتبال ما محسوب می شد. در بازی با ازبکستان در مسیر همین مقدماتی جام جهانی در دور اول، سردار با بازوبند کاپیتانی پیشاپیش بقیه در تاشکند به میدان رفت و گل هم زد...
کودتا بعد از روز تلخ تاشکند!
اما همه می دانیم در نیمه دوم آن بازی بعد از خروج سردار چه شد و مربیان مثل همیشه راه حل آسان را انتخاب کردند! مهدی طارمی که به خاطر درخشش سردار در زمان کیروش حتی مجبور می شد در پست وینگر چپ بازی کند، برای حضور در اینترمیلان بازوبند کاپیتانی را گرفت و حالا سردار پشت سر او به میدان می رود!
اینکه خود این دو بازیکن مشکلی با این مسئله ندارند، نباید دلیلی شود که ما قید سنت و احترام را بزنیم. به یاد داریم که یک بار «کارلوس کی روش» این کار را با «علی کریمی» و «جواد نکونام» کرد. در آن زمان هم خود دو بازیکن در ظاهر مشکلی با قضیه نداشتند ولی گذشت زمان نشان داد که همین مسئله چه تاثیری در روحیه هر دو طرف داشت و هنوز هم روی رفتارهای آنها اثر می گذارد.
تصمیمی که هم به سردار ضربه زد هم طارمی!
شک نکنید خیلی زود همین ماجرا کار دست ما هم خواهد داد. سردار آزمون بعد از این اتفاق تا مدت ها دیگر آن بازیکن سرنوشت ساز نبود تا در این مسابقه آخر برابر قطر دبل کرد. طارمی هم از بعد رفتن به اینتر فقط یک گل برای تیم ملی زده! اگرچه سردار حالا به امارات آمده و دیگر در سطح اول اروپا هم نیست اما هنوز هم برای ما مهره ای تعیین کننده است.
سردار هنوز جشن تولد ۳۰ سالگی را نگرفته و قطع به یقین به اعتبار نامش به ۱۰۰ بازی ملی هم می رسد. دومین گلزن برتر تاریخ ما بعد «علی دایی» هنوز خیلی می توانست برای فوتبال ملی ما مفید باشد. کاری که قطری ها به خاطر اکرم عفیف نکردند، ما به خاطر طارمی کردیم!
