خوزستان به عنوان مهد فوتبال ایران در فصل بیست و سوم لیگ برتر سه نماینده داشت. سه نماینده‌ای که در بیشتر اوقات دور برگشت به انتهای جدول چسبیده و بیم آن میرفت که دو تیم سقوط کننده به لیگ آزادگان از این استان باشند.
استانی که همین حالا استعدادهای زیادی در تمام تیمهای لیگ برتری دارد و اگر سهمیه نداشته باشد، دست کمی از مصیبت و فاجعه نخواهد بود.
در هفته ماقبل پایانی سقوط صنعت نفت آبادان قطعی شده بود و در هفته پایانی، نگاه خوزستانی‌ها به دو تیم آبی و قرمز شهر اهواز بود. وقتی سوت پایان مسابقات به صدا درآمد، در اهواز جشن و سرور برپا شد اما خوزستانی‌ها یک چشمشان اشک بود و یک چشمشان شادی...
صنعت نفت هفته آخر هم باخت، در آبادان اما در اهواز استقلال خوزستان همان نیمه اول و فولاد در قائمشهر در نیمه دوم پیروزی خود را مسجل کردند تا با توجه به شکست پیکان مقابل استقلال در لیگ بمانند. اما نباید فراموش کرد سرنوشت سال‌های اخیر آبادان به اهواز رسید، نگرانی بقا تا سوت هفته آخر...
حالا وظیفه مسئولان فوتبال استان است که به مرور اتفاقات تلخ این فصل پرداخته و ریشه یابی کنند که چرا فوتبال خوزستان تا روز آخر در حول و ولای سقوط بود. اهواز روز آخر بیدار شد اما خوزستان تلفات داد.
اصلاً چرا باید این استان با این پتانسیل و امکانات تا روز آخر نگران سقوط باشد؟ نگرانی مشترک بین خوزستان و تهران که هر دو یک سهمیه خود برای فصل بعد را از دست دادند و اتفاقاً هر دو داعیه پایتختی فوتبال در ایران دارند.
