قطعا دوازدهم آبان سال ۱۳۷۱ هرگز از یاد آن‌هایی که اتفاقات فوتبال ایران را به صورت جدی دنبال می‌کنند محو نخواهد شد. روزی که یکی از پرامیدترین تیم‌های ملی فوتبال ما به واسطه نتیجه‌ای ضعیف بخت قهرمانی در جام ملت‌های آسیا را از دست داد و شکست بسیار تلخی را پذیرا شد.
تیم ملی فوتبال ایران در حالی راهی جام ملت‌های ۱۹۹۲ هیروشیما شد که با توجه به قهرمانی ما در بازی‌های آسیایی ۱۹۹۰ پکن و تعداد فراوان ستارگانی که در اختیار داشتیم، بخش زیادی از کارشناسان بال قاره آسیا ما را بخت اول فتح جام ملت‌ها تلقی می‌کردند و هنگامی که در اوایل آبان ماه سال ۱۳۷۱ اولین مسابقه خودمان در این پیکارها را با پیروزی ۲ بر صفر مقابل کره شمالی پشت سر گذاشتیم امیدواری‌ها به تیم ملی ایران بیشتر هم شد ولی از مسابقه دوم شرایط تغییر کرد. ایران با وجود این‌که بالغ بر ۸ موقعیت بسیار خوب در جدال با امارات به دست آورد نتوانست دروازه این تیم را باز کند و مسابقه با تساوی بدون گل تمام شد تا صعود ما قطعی نشود. برای این‌که به مرحله نیمه نهایی راه پیدا کنیم در جدال آخر باید روز دوازدهم آبان سال ۱۳۷۱ از ژاپنِ میزبان یک مساوی می‌گرفتیم و دقیقا همین مسئله بلای جان ایران شد.
تیم ملی نمایشی فوق‌العاده دفاعی ارائه کرد و خستگی مفرط بازیکنان هم مزید بر علت شد تا کاملا در زمین خودمان خیمه بزنیم. علی پروین سرمربی وقت تیم ملی که در آن مقطع به صورت همزمان پرسپولیس را هم هدایت می‌کرد، در جام ملت‌های ۱۹۹۲ عجیب‌ترین تصمیم تاکتیکی زندگی خودش را گرفت و تیم ملی ایران را در هر سه مسابقه مرحله گروهی آن تورنمنت با یک ترکیب ثابت به میدان فرستاد و علاوه بر آن، در مجموع سه بازی حتی یک تعویض هم نکرد! به عبارت دیگر تمام بازیکنانی که برای ما در جام ملت‌های ۱۹۹۲ به میدان رفتند، طی کمتر از ۱۰ روز ۳ مسابقه بسیار سنگین برگزار کرده و ۲۷۰ دقیقه داخل زمین بودند! اتفاقی که به نوعی در همه ادوار جام ملت‌های آسیا بی‌سابقه است.
ایران با وجود همه این مسائل تا دقیقه ۸۸ ژاپن را متوقف کرده بود و ما با تساوی بدون گل هم راهی نیمه‌نهایی می‌شدیم اما ارسال توپ به درون محوطه جریمه کشورمان و قاطی کردن چند بازیکن با یکدیگر موجب شد کازی یوشی میورا مهاجم سرشناس تیم ملی ژاپن دروازه احمدرضا عابدزاده را باز کند و تیمی که در آن مقطع پرافتخارترین تیم حاضر در جام ملت‌های آسیا محسوب می‌شد، در همان مرحله گروهی از گردونه مسابقات کنار برود! فاجعه دقایقی بعد تکمیل شد و مجتبی محرمی، مرتضی کرمانی‌مقدم و فرشاد پیوس ۳ ملی‌پوش پرسپولیسی و سرشناس کشورمان به خاطر درگیری با جمال الشریف داور مطرح اهل سوریه، کارت قرمز بگیرند و نه تنها از زمین اخراج شوند بلکه با محرومیت یک‌ساله کنفدراسیون فوتبال آسیا نیز مواجه شده و پیکارهای انتخابی جام جهانی ۱۹۹۴ را از دست بدهند. البته انصافا اخراج و محرومیت پیوس ناعادلانه بود اما به خاطر عدم نفوذ ایران در کنفدراسیون فوتبال آسیا حکم عوض نشد.
کاپیتانی ایران در آن مسابقات با مرحوم سیروس قایقران بود که البته اصلا برایش خوش‌یمن نبود. علی پروین نیز پس از حذف تیم ملی به‌شدت مورد انتقاد قرار گرفت اما فدراسیون او را ابقا کرد.
