وقتی هنوز عقربه‌ها به دقیقه بیست بازی نرسیده اند و تابلوی ورزشگاه نتیجه ای عجیب و باورنکردنی را نشان می‌دهد شاید بیشتر نگاه‌ها را به سمت خود خیره و مات و مبهوت می‌کند، عده‌ای با خود می‌گویند مگر ممکن است؟ آیا نتیجه واقعی است؟ چطور تیم استقلال در کمتر از بیست دقیقه دو گل دریافت کرده؟ آیا می‌تواند این دو گل را جبران کند و چطور؟ و سؤالاتی این چنینی.

حتی وقتی نیمه اول هم به پایان رسید و تنها توانست یکی از دو گل را جبران کند، باز عده ای با خود می‌گفتند مگر ممکن است استقلال با شکست یک نیمه را به رختکن برود آن هم برابر تیمی که در جدول بسیار پایین تر از خودشان است؟

اما انگاری همه آنها فراموش کردند که استقلال جواد نکونام بی شباهت با استقلال مجیدی نیست.. تیمی که شاید در جریان بازی از حریف خود عقب بیفتد اما نتیجه پایانی همان چیزی است که هم استقلال می‌خواهد و هم سرمربی‌اش.

استقلال نیمه دوم زمین تا آسمان با استقلال نیمه اول تفاوت داشت، تیمی که کوهی از انگیزه بود برای جبران دو گل عقب افتاده، برای جبران نتیجه، برای کسب برد و این چنین هم شد، حملات پشت سر هم و شوت‌های یکی پس از دیگری آنچنان حریف را خسته و متزلزل کرد تا اینکه روی یک اوت دستی و دو پاس آن هم با ضربه سر شوت مهارناشدنی مهرداد محمدی بازی را به تساوی کشاند و این به این معنا بود که استقلال حالا نتیجه را جبران کرده است و می‌خواهد به برد نزدیک شود.

همچنان حمله کرد و حمله کرد تا اینکه باز روی یک شوت دیدنی پشت محوطه جریمه توسط مهرداد محمدی شکست را با برد جابه جا کرد، حال این استقلال بود که فاتح میدان شده بود و باز وقتی یکبار دیگر به تابلوی ورزشگاه نگاه می‌انداختیم از آن نتیجه بیست دقیقه اول بازی تا نتیجه دقیقه 90 تنها عدد 3 تغییر کرده است و آن عدد متعلق به تیم استقلال بود، یعنی اینکه استقلال از یک شکست که روی بی احتیاطی و به قول جواد نکونام خواب آلودگی یارانش در دقایق اولیه بازی بدست آمد یک برد ساخت، بردی که یک شیرینی و طعم لذت بخش دیگری داشت.

آبی پوشان استقلال در کارنامه خود به جز یک شکست که آن هم در هفته سوم و برابر سپاهان در اصفهان بدست آمد تاکنون طعم شکست را نچشیده است و شکست برابر تیم هوادار آن هم در استادیوم خانگی کمی بعید به نظر می‌رسید.

محمود فخرالحاج| باشگاه خبرنگاران آزاد