والیبال در بازی‌های آسیایی با مدال گرفتن بیگانه نیست. نسل های قدیمی‌تر در دهه ۵۰ و ۶۰ میلادی در این بازی‌ها مدال گرفتند و پس از تغییر دنیا در هزاره سوم نسل طلایی والیبال ما همه مرزها را درنوردید.

وقتی والیبال به المپیک رسید و در لیگ جهانی شانه به شانه بزرگان دنیا زد، دیگر کسب مدال طلا از بازی‌های آسیایی یا قهرمانی آسیا تبدیل به وظیفه والیبال شد. البته که با افول ستارگان بزرگ والیبال ما در این یکی دو ساله در حال پوست اندازی است و نتایج خوبی هم نگرفته اما این مدال طلا می‌تواند آینده‌ای روشن را نوید بدهد. اما طعم این طلا به یک دلیل دیگر شیرین‌تر بود! همیشه عادت داشتیم اولین طلاهای مان را رشته‌های انفرادی بیاورند. تک قهرمانانی در کشتی، تکواندو، جودو، وزنه برداری، ووشو، قایقرانی، بوکس، کاراته یا حتی دوچرخه سواری!

موفقیت ورزشکاران ما در رشته‌های انفرادی این باور غلط را به وجود آورده بود که ایرانی جماعت اهل کار تیمی نیست! همیشه ورزش را مثال می‌زدند که در ورزش‌های تیمی و گروهی ایران حتی در سطح آسیا هم حرفی برای گفتن ندارد. حالا کسب مدال طلا توسط والیبال، همان قدر که برای این رشته شیرین است برای کاروان ما هم امیدوار کننده خواهد بود.

ما در همین روزهای نخست در پینگ پنگ تیمی مدالی گرفتیم که بعد از ۶ دهه نوبرانه بود و حالا اولین طلای کاروان ایران را هم یک رشته تیمی گرفته است!