پارسال یکی از بهترین‌های پرسپولیس، محمد عمری بود که کمترین قرارداد را هم داشت ولی در چند بازی مثل بزرگان پرسپولیس درخشید و حتی بازی را درآورد. پرسپولیس اگر تیم‌های پایه‌ای مناسبی داشت و اگر یحیی بیشتر به جوان‌ها اعتماد می‌کرد، امروز قرمزها حداقل ۴، ۵ بازیکن جوان خوب داشتند. درست مثل استقلال که سال‌هاست بازیکن‌سازی نمی‌کند و چوب آن را هم می‌خورد. آبی و قرمز می‌توانند تقریباً مفت و مجانی بهترین‌های ایران را داشته باشند اما مثل ماجرای قایدی آنها را می‌فروشند و حتی نمی‌توانند به صورت قرضی آنها را در اختیار بگیرند. استقلال سر ماجرای حسین‌زاده هم کلی ضرر کرد و حالا او بازیکن تراکتور است در حالی که اگر آبی‌ها با حسین‌زاده قرارداد بلندمدت می‌بستند (مثل کاری که تراکتور با او کرد) الان او برای استقلال بازی می‌کرد نه یکی از تیم‌های رقیب.
سؤال اینجاست که آیا پرسپولیس با این همه بزرگی و عظمت نمی‌توانست یک دروازه‌بان ذخیره مثل رادوشویچ داشته باشد که این همه پول به یک گلر کروات ندهد؟ پس وظیفه و کارکرد آکادمی‌ها چیست؟ نصف ایران دوست دارند در پرسپولیس و استقلال بازی کنند اما مدیران آنها توجهی به تیم‌های پایه‌ای نداشته‌اند و حتی در بعضی موارد اسیر دلال‌ها شده‌اند. دلال‌هایی که ستاره‌های پرسپولیس و استقلال را با قیمت پایین به خارج از کشور می‌برند و بعد آنها را به عنوان بازیکن قرضی به ایران و به تیم‌های دیگر برمی‌گردانند.
فوتبال کاملاً با مسائل اقتصادی عجیبن شده و اگر پرسپولیس و استقلال یک کمیته فنی واقعی داشتند، امروز وضعیت مالی آنها اینگونه نبود. کمیته فنی واقعی می‌تواند با حضور سرمربی تشکیل شود تا ناگهان قیمت بازیکنی که ۶ میلیارد بوده، ۱۶ میلیارد نشود. مدیران هم که عمدتاً از مسائل فنی سر درنمی‌آورند و اسیر دلال‌ها می‌شوند به همین خاطر شما می‌بینید که ناگهان قراردادها ۴ برابر می‌شود و... در حالی که اگر امثال یحیی و جواد در کمیته فنی باشند و خودشان در مورد مبلغ قرارداد بازیکنان نظر بدهند، بسیاری از مشکلات حل می‌شود و قیمت‌ها ناگهان اوج نمی‌گیرد که بعداً دودش به چشم خود پرسپولیس و استقلال برود. در استقلال اگر قراردادها به صورت عجیب و ناگهانی بالا نمی‌رفت، شک نکنید که این تیم از آسیا حذف نمی‌شد اما حالا نه در آسیا هستند و نه پول بازیکنان را داده‌اند.
