ایران در جام‌جهانی ۲۰۲۲ قطر یکی از بدترین تورنمنت‌های تاریخش را از نظر دفاعی پشت سر گذاشت. به‌طور مشخص، شکست کابوس‌وار و ۶گله برابر انگلستان به بدترین باخت تاریخ فوتبال ایران در ادوار جام‌جهانی تبدیل شد که خود این فکت به خوبی همه داستان را نشان می‌دهد. در دیدار با آمریکا هم تیم ملی با یک گل شکست خورد و البته خوش‌اقبال بود که مخصوصا در نیمه نخست گل‌های بیشتری دریافت نکرد. به این ترتیب تیم ملی با ۷گل خورده قطر را ترک کرد و این در حالی است که تیم ملی در ۲جام‌جهانی ۲۰۱۴و۲۰۱۸ روی هم رفته فقط ۶گل خورده بود.
طبیعتا چنین نتیجه ناگواری نمی‌تواند محصول ضعف در یک پست یا افت کیفی یکی، دو بازیکن باشد. همه بد بودند که چنین نتایجی رقم خورد، اما اگر قرار به تأکید ویژه روی یک منطقه باشد باید به عملکرد دروازه‌بان‌ها نگاه کنیم. دربی اخیر تهران، محل رویارویی علیرضا بیرانوند و حسین حسینی بود؛ ۲ سنگربانی که در جام‌جهانی فرصت حضور در میدان را پیدا کردند. نمایش اسفبار و بسیار متزلزل این دو گلر در دربی پایتخت، شاید نشان داد تیم ملی چرا در قطر آنطور گلباران شد.
حقیقت این است که چه حسینی و چه بیرانوند هم‌اکنون در بهترین فرم فنی‌شان نیستند و این مسئله در دیدار پرسپولیس و استقلال بسیار مشهود بود. مخاطبان فوتبال غروب سه‌شنبه شاهد کلکسیونی از اشتباهات متنوع این دو دروازه‌بان بودند؛ از خروج‌های اشتباه تا دفع‌های ناقص و عدم‌هوشیاری کافی که منجر به ثبت ۴گل شد.
بیرانوند و حسینی در جام‌جهانی هم در چنین سطحی ظاهر شدند و شاید به سختی بتوان یکی، دو مهار خوب از آنها به یاد آورد. بیرو برابر انگلستان مصدوم شد، حسینی به جای او به میدان آمد و ۶گل خورد. دروازه‌بان استقلال در بازی با ولز یک مهار خوب در دقایق ابتدایی داشت، اما دیگر دروازه‌اش تهدید نشد. برابر آمریکا هم بیرانوند به قفس توری برگشت و عملکرد غیرقابل قبولی داشت. شاید اگر گلرهای تیم ملی آماده بودند، این تورنمنت با چنین نتایجی برای فوتبال ایران به پایان نمی‌رسید.
