آرتین زهرابی؛ نظرسنجی مرکز تحقیقات درباره برنامه‌های شاخص شبکه‌های سیما در مهر ۱۴۰۰ منتشر شد. میزان رضایت مخاطبان هم در این نظرسنجی، واضح و شفاف بود و بی تردید اگر برنامه ۹۰ روی آنتن بود، همچنان رکوردها را جابه‌جا می‌کرد.

۹۰ برنامه ای بود که در ساختار صداوسیما جلوه ای خاص به این ارگان پرسروصدا می‌بخشید و در واقع جزو برنامه‌های مخاطب محوری بود که حذف بی توضیح و علت آن هنوز محل سوال و ابهام است.

همین امروز اگر آرشیو برنامه ۹۰ را پخش کنند، شک نکنید در نظرسنجی‌ها گوی سبقت را از تمام برنامه‌ها می‌رباید! تمام آنهایی که به حذف برنامه ۹۰ خارج از مدار صداوسیما اصرار داشتند نیز برنامه‌های ورزشی این دوره و زمانه را می‌بینند و جملگی می‌دانند هیچ کدام نتوانستند ردی در جامعه باقی بگذارند و اثربخشی عادل فردوسی پور را داشته باشند.

فردوسی پور با شیوه‌هایی که خودش بلد بود، رگ خواب مخاطب را می‌دانست و نحوه اجرای او طوری بود که بینندگان را ساعت‌ها با خود همراه می‌کرد. دنیای فوتبالی فردوسی پور جلوه ای خاص برای مخاطبان ۹۰ داشت؛ بنابراین حتی مخالفان عادل نیز امروز به این نتیجه رسیده اند که حذف ۹۰ باعث نشد مابقی برنامه‌های مرزشی صداوسیما در جذب مخاطب موفق شوند.

این نظرسنجی‌های داخلی و رسمی‌هم همین مساله را برملا می‌کنند و نمی‌توانند واقعیت را وارونه منعکس کنند؛ بنابراین مقاومت مقابل ماجرای بازگشت فردوسی پور و برنامه نود به اولین جایی که ضربه می‌زند خود صداوسیماست.

عادل فردوسی پور در اوج جوانی و در عصر حاکمیت مطلق رسانه‌های دیداری، شنیداری و نوشتاری؛ در تلویزیون به مردم معرفی شد. او خودش را به دفعات فرزند رسانه ملی خطاب کرد و موفقتیش را در این عرصه مدیون تلویزیون دانست. واقعا چه کار دیگری از او بر می‌آید تا مسولانی که مقدمات حذف او را فراهم کردند به خودشان بیایند؟

با اینکه دلخوری‌ها ادامه دارد و این حذف عجیب که برخلاف میل و اداره مخاطبان است همچنان سر جایش باقی است؛ اما می‌شود زاویه نگاه‌ها را تغییر داد، به دنیا جور دیگری نگریست و به مخاطبانی که تعدادشان بسیار زیاد است احترام گذاشت. یادمان باشد هیچ کس از احترام گذاشتن به سلایق و دیدگاه‌هایی که طرفداران زیادی در جامعه دارد ضرر نکرده است.