آرتین زهرابی؛ رونالدو با آن سرعتی که از مدت‌ها قبل در مورد بالا رفتن آمار گل‌هایش در پیش گرفته بود، دیر یا زود رکورد علی دایی را می‌شکست؛ رونالدو هم فقط این رکورد را می‌شکست...
حالا خیلی‌ها غمگین شده‌اند که رکورد آقای گل جهان، دیگر در اختیار یک ایرانی نیست اما مگر تا همین دیشب که علی دایی آقای گل جهان بود، چه جایگاهی در این فوتبال برایش تعریف شد؟
مدیرانی که کرسی‌های مهم فوتبال کشور را فتح می‌کنند، خواب کارهای بزرگی که دایی انجام داده را نمی‌بینند؛ حد ورزشی دایی این است که رکوردش را رونالدو؛ نابغه فوتبال دنیا می‌شکند اما حد و اندازه مدیرانی که سال‌هاست فوتبال ما را قبضه کرده‌اند چقدر است؟
علی دایی چه رکورد دار باشد یا نباشد همان مردی است که او را با فوتبال، تیم ملی و پشتکار مثال‌زدنی‌اش شناختیم؛ همان ملی‌پوشی که زودتر از همه در تمرین حاضر می‌شد و دیرتر از بقیه می‌رفت... چیزی از دایی با این اتفاق کم نشده است و این رکوردشکنی‌ها خدشه ای به وجاهت و اعتبار دایی وارد نمی‌کند.
شکسته شدن رکورد انسان‌های‌های خاص، خجالت که ندارد هیچ بلکه حضور آنها مایه مباهات است. خجالت را باید دیگران بکشند؛ همان‌هایی که امروز در هیچ کجای فوتبال نیستند اما همه کاره این ورزش شده‌اند؛ مدیر شده‌اند و خود را مدبر می‌دانند. رئیس شده‌اند و خودشان را صاحب این فوتبال فرض می‌کنند. خجالت را باید همان‌ها بکشند که می‌بینند علی دایی با این جایگاه جهانی‌اش در فوتبال ایران هیچ مسئولیتی ندارد!
بیشتر بخوانید:
