خبرورزشی/ علی جوادی؛ به این دو پاراگراف دقت کنید:
«سادیو مانه پس از ملاقات با یک بیمار سندروم داون به او قول داده بود در صورت گلزنی، شادی گلی که او می‌خواهد را انجام دهد. ستاره سنگالی لیورپول، عصر شنبه پس از گلزنی برابر کریستال پالاس وعده خود را عملی کرد.»
«بعد از آنکه فرصت قهرمانی پرسپولیس از دست رفت، عباراتی غیرمودبانه در فضای مجازی بین هواداران رد و بدل شد که دل همه هواداران واقعی فوتبال را به درد آورد.»
در این نکته تردیدی نداریم که فوتبال، وسیله‌ای برای لذت بردن است. برای آنکه آدم‌ها به هم نزدیک شوند و با یافتن وجه اشتراک، کنار هم قرار بگیرند و قدرتمندتر شوند. اما فوتبال در کشور ما به چه ابزاری تبدیل شده؟ وسیله‌ای برای بروز خشم‌های کنترل نشده، عذاب دادن، زجر کشیدن و شکنجه کردن. چرا ما نمی‌توانیم از فوتبال لذت ببریم؟ چرا فضای مجازی در کشور ما به محلی برای تسویه حساب‌های غیرمتمدنانه تبدیل شده است؟
پرسپولیس به هزار دلیل قهرمان نشد. از تمام فرصتی که برای ما مهیا شده بود تا فوتبال و کشورمان را به چشم دنیا بیاوریم، فقط حسرت و افسوس برای ما ماند. چرا باید از این اتفاق خوشحال باشیم؟ کدام وجه این ماجرا خوشایند است؟ حضور یک تیم ایرانی در جام باشگاه‌های جهان می‌توانست همان چیزی باشد که جامعه غم‌زده و دردمند ما به آن نیاز داشت. چرا باید برای از دست رفتن این فرصت بزرگ بخندیم؟
اجازه بدهیم فوتبال، قلب‌های ما را به هم نزدیک کند و ما را کنار هم بگذارد. اجازه دهیم فوتبال روی زیبای خود را به ما هم نشان دهد. اولین قدم برای دیدن این روی فوتبال، دیدن واقعیت دنیای اطراف‌مان است. دقیقاً همان طور که هست. خوب را خوب ببینیم و بد را بد. خوب دیدن بدی‌ها آن‌هم از روی تعصب، نه تنها طعم فوتبال که لذت زندگی را هم از ما می‌گیرد. با خودمان مهربان‌تر باشیم.
