مهم ترین شب زندگی گاوی!/ حس شکست ناپذیری؟ نه، نداریم!

امشب، بارسلونا برابر دورتموند صف‌آرایی می‌کند؛ دیداری که برای گاوی معنایی فراتر از یک مسابقه دارد. برای نخستین‌بار، پس از ۱۴۰ بازی رسمی و چهار فصل حضور در تیم اول، او در مرحله یک‌چهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا به میدان خواهد رفت. بازگشتی مهم، آن‌هم با نقش محوری: فلیک او را در نقش هافبک هجومی، جلوتر از دی‌یونگ و پدری و پشت سر لواندوفسکی، به کار خواهد گرفت.

فصل گذشته در این مقطع، مصدومیت او را از جدال با پاری‌سن‌ژرمن بازداشت. و در دو فصل پیش از آن، بارسلونا حتی در این سطح حضور نداشت؛ سر از لیگ اروپا درآورد. از همین‌رو، امشب برای گاوی شب مهمی‌ست؛ شبی تاریخی، که می‌تواند آغاز رسمی‌اش در اوج فوتبال اروپا باشد. نقطه عطفی که درست پس از گل سرنوشت‌سازش به بتیس ـ که نیمی از قهرمانی لالیگا را قطعی کرد ـ رقم می‌خورد.

دیروز، در نشست خبری، گاوی همان‌قدر که در زمین بی‌محاباست، در بیان هم صادق و بی‌پرده ظاهر شد. پاسخ‌هایش سنجیده، صریح و متکی بر حقیقت بودند. برجسته‌ترین جمله‌اش، دفاعی بود از خود به‌عنوان یک فوتبالیست، در واکنش به منتقدانی که او را بازیکنی صرفاً خشن و فاقد ظرافت فنی می‌دانند:
«خیلی‌ها فکر می‌کنند بلد نیستم فوتبال بازی کنم. هیچ‌چیز از فوتبال نمی‌فهمند.»
و راست می‌گوید. گاوی، از همان سال‌های پایه، با تکنیک چشم‌گیرش شناخته می‌شد: کنترل کم‌نقص توپ، پاس‌های دقیق، حرکت‌های هوشمندانه‌ی بدون توپ، دید بازی و توانایی گل‌زنی، از ویژگی‌های برجسته‌اش بودند. حالا، همه‌ی این‌ مهارت‌ها پخته‌تر شده‌اند. همین توانایی‌ها او را با هدایت کومان به تیم اول رساندند، و زیر نظر ژاوی، به مهره‌ای کلیدی بدل کردند. او حتی زودتر از انتظار، پیراهن تیم ملی بزرگسالان اسپانیا را پوشید و در جمع شاگردان لوئیس انریکه درخشید.

با این‌همه، آن‌چه گاوی را متمایز می‌کند، فقط تکنیکش نیست. او می‌جنگد، بی‌تعارف. اما تصویر واقعی‌اش فراتر از آن بازیکن ریزنقشی‌ست که با سر تکل می‌زند یا بی‌هراس در نبردهای هوایی می‌پرد. بی‌شک، این ویژگی‌ها بخشی از شخصیت فوتبالی‌ او هستند. اما بدون تسلط بالا بر توپ، هرگز در ۲۰ سالگی به این سطح نمی‌رسید. اگر صرفاً بازیکنی خشن بود، نه جایزه‌ی “گلدن بوی” را می‌برد، نه تروفئوی “کوپا” را.

حالا، پاسخ دیروز او به منتقدان، می‌تواند در حافظه‌ی کنفرانس‌های خبری ثبت شود. اما خود گاوی هم می‌داند که اثبات نهایی در زمین رقم می‌خورد؛ جایی که استعداد نابش، بی‌واسطه جلوه می‌کند.

او دیروز چند حقیقت دیگر هم بر زبان آورد:

۱. «با توجه به مصدومیت سنگینی که پشت سر گذاشتم، فصل فوق‌العاده‌ای را سپری می‌کنم.»
۲. «فصل شگفت‌انگیزی داریم، اما حس شکست‌ناپذیری نه. این فوتبال است و همیشه نمی‌توان پیروز شد.»
۳. «در لاماسیا همیشه رویای سه‌گانه یا شش‌گانه را در سر می‌پرورانی. باید امیدوار بود، ولی واقع‌بین هم باقی ماند. من جزو کسانی هستم که رویای سه‌گانه دارند، اما در عین حال، بازی‌به‌بازی پیش می‌روند.»
۴. «همیشه در ترکیب اصلی حضور داشتم، و فلیک از لحاظ ذهنی کمک زیادی به من کرده.»
۵. «قطعاً دوست دارم در بارسا بازنشسته شوم.»