به گزارش خبرورزشی؛ با وجود گذشت ۳ ماه از تغییر دولت و معرفی احمد دنیامالی به عنوان وزیر ورزش و جوانان هنوز پروسه انتخاب مدیران و معاونان این وزارت خانه به سرانجام نرسیده و روندی طولانی داشته است. این مساله به اضافه استراحت اجباری! برای فدراسیون های المپیکی باعث شده فیتیله فعالیت در ورزش پایین کشیده شود و اغلب فدراسیون ها و تقریبا کل ورزش کشور آهنگ یک نواختی را در جهت تعلل بنوازند. این سکون و رکود بسیاری از فدراسیون ها را به سمت روزمرگی سوق داده است.
نگاهی به دامنه فعالیت رشته های مختلف ورزشی، انگیزه ورزشکاران و عملکرد دست اندرکاران فدراسیون ها تصویری از رخوت و سستی را مقابل چشم طرفداران ورزش پدید آورده است. به نظر می رسد مدیران، برنامه ریزان و بخش های فنی مجموعه های یاد شده اعم از فدراسیون هایی که در المپیک حضور داشتند و فدراسیون هایی که توفیق سفر به پاریس را پیدا نکردند همچنان خود را مستحق استراحت می دانند. البته این خواب خرگوشی مسبوق به سابقه است و معمولا تا سال قبل از المپیک و هنگامه کسب سهمیه ها ادامه پیدا می کند. در صورتی که قاموس ورزش قهرمانی حکم می کند فردای روز خاموشی مشعل المپیک، آغازی باشد برای روشن شدن موتور برنامه ریزی، هدفگذاری و آینده نگری برای المپیک بعدی اما در ورزش ایران داشتن چنین انتظاری امری بیهوده است.
ورزش ایران درحالی این چنین به خواب خرگوشی فرورفته که نه تنها بعد از المپیک دلایل ناکامی فدراسیون هایی که وعده مدال داده بودند اما دست خالی بازگشتند مورد بررسی قرار نگرفت بلکه هیچ هدف گذاری با برنامه ریزی صحیح هم صورت نگرفته است. کسی چه می داند، شاید این اهمال کاری و چشم پوشی به واسطه آرای فدراسیون هایی است که باید در آینده نه چندان دور تکلیف انتخابات کمیته ملی المپیک را روشن کند. شاید هم در این بین مصلحت دیگری در میان باشد که ما از آن بی اطلاع هستیم! شاید هم طبیعی باشد که فدراسیون های کم کار در حاشیه امنیت قرار گیرند؛ فدراسیون هایی که ضعف عملکرد مدیران و حاشیه های ریز و درشت آنها بر همگان روشن است اما مسئولین ورزش خود را در قبال آن به ندیدن و نشنیدن می زنند تا مبادا از سوی اهرم های فشار کم کارها، مورد هجوم واقع شوند.
به خاطر داشته باشیم دوسال دیگر بازی های آسیایی ناگویای ژاپن را در پیش خواهیم داشت و بعد از آن باید در اندیشه المپیک ۲۰۲۸ لس آنجلس باشیم. شایسته است کارشناسان نظر دهند آیا با این روزمرگی فدراسیون ها و این میزان تلاش، می توان انتظار موفقیت داشت یا طرح دیگری لازم است؟
