به گزارش خبرورزشی، از همان اولین حضور ایران در المپیک، اولین مدال ورزش ایران را وزنه‌برداری کسب کرد. محمد جعفر سلماسی تا همیشه به عنوان نخستین مدال آور تاریخ ورزش ایران جاودانه شد.
بعد از کشتی پرافتخارترین رشته ورزشی ما وزنه‌برداری بوده و همین حالا نیز چه در تعداد مدال و چه در تعداد طلا بعد از کشتی، دومین رشته پرافتخار ما است. حتی در ادوار اخیر که وزنه‌برداری المپیک سهمیه بندی شد و مثل تکواندو کشورمان تنها دو سهمیه در میان اوزان وزنه برداری داشت، باز در دوره قبل و در توکیو علی داوودی با مدال نقره سنگین وزن برگشت.
در پاریس ما علی داوودی را داشتیم که برای تکرار عنوانش می‌جنگید. مصطفی جوادی هم بود که با عنوان قهرمانی جهان در دسته ۸۹ کیلو روی تخته رفت اما یک مشکل مشترک باعث شد هر دو قهرمان شایسته ما به مدال نرسند. مشکلی که متاسفانه ریشه در تاریخ دارد و ما بارها در میدان المپیک از آن لطمه خورده‌ایم اما مشخص نیست که چه زمانی قرار است این درد علاج شود.
مشهورترین نام ما در این مورد کیانوش رستمی قهرمان المپیک ریو است. او کار را به جایی رساند که دیگر زیر نظر مربیان تیم ملی تمرین هم نمی‌کرد! خودش مستقیم آماده می‌شد و در المپیک‌ها نیز حرف شنوی از مربیان نداشت. در وزنه برداری یکی از مهمترین ملاک‌ها برای کسب مدال انتخاب صحیح وزنه است که ظرافت‌های بسیاری دارد و وظیفه مربیان است که بهترین امکان را برای قهرمان خود در نظر بگیرند. مربیانی که در طول سال کنار قهرمان بوده و به خوبی از توانایی و شرایط روحی او مطلع هستند. مربیانی که بدون تمرکز لازم یا فشار مسابقات می‌توانند حقیقت رقبا و جدول را ببینند و بر اساس آن وزنه انتخاب کنند.
اساساً مهمترین وظیفه مربی در روز مسابقه در جهان و المپیک همین انتخاب وزنه است وگرنه اصلاً چه ضرورتی برای اعزام مربی وجود داشت؟ اما ببینید که علی داوودی ما چطور مدال المپیک را به راحتی از دست داد. او که در حرکت یک ضرب چهارم شده بود و با توجه به توانایی در دو ضرب به راحتی می‌توانست مدال نقره دوره قبل خود را تکرار کند.
در وزنه‌برداری یک قهرمان سال‌ها تمرین و تلاش می‌کند تا فقط نیم یا یک کیلو رکورد خود را بهبود بخشد. یعنی در این رشته ورزشی گرم‌ها تعیین کننده هستند و نمی‌توان از قهرمانی انتظار داشت که ناگهان چند کیلو به رکورد خود اضافه کند. حالا با این توضیحات به مسابقه علی داوودی دقت کنید. در شب آخر حضور ورزشکاران ما در المپیک پاریس همه نگاه‌ها به کشتی و تکواندو بود و شاید کمتر کسی متوجه اتفاقات سالن وزنه برداری شد.
علی داوودی در حرکت اول دو ضرب وزنه ۲۴۲ کیلوگرم را بالای سر برد اما در حرکت دوم ناگهان ۱۵ کیلو افزایش و وزنه ۲۵۷ کیلو را انتخاب کرد، اتفاقی که در تاریخ دنیا سابقه نداشت. طبق قانون اگر وزنه‌برداری نتواند یک وزنه را بزند، حق ندارد وزنه سبک‌تر را انتخاب کند. فقط می‌تواند آن را افزایش دهد. از طرفی اگر قهرمان دیگری آن وزنه را نخواسته باشد، او فقط یک دقیقه فرصت دارد تا برای حرکت بعدی دوباره روی تخته بیاید. کاملا مشخص است که وقتی داوودی بار اول نتوانست این وزنه را بزند، در بار دوم دیگر نه انرژی لازم را داشت و نه اعتماد به نفس کافی را و به همین راحتی به کار خود با همان وزنه اول پایان داد.
سوال اینجاست که نقش مربیان در آن لحظات چه بود؟ علی داوودی می‌توانست در انتخاب دوم ۵ تا ۷ کیلو روی وزنه بگذارد و بعد از قطعی کردن مدال خود برای رنگ بهتر مدال تلاش کند. اما متاسفانه او یک ریسک غیر مععقول کرد و به همین راحتی دستش از مدال المپیک کوتاه ماند. مسلم است که خود ورزشکار و قهرمان همیشه بهترین را برای خود می‌خواهد اما مربیان نیز در مسابقاتی در این سطح بالا، وظایفی دارند. چه بسا اگر آنها کار خود را درست انجام می‌دادند الان وزنه‌برداری هم مدال داشت.
