به گزارش خبرورزشی، کشتی در معرض حذف از برنامه رسمی المپیک بود. نظر IOC این بود که این رشته تنها برای چند کشور معدود جذابیت دارد و بین بقیه دنیا گسترده نیست. از آن مهم‌تر این که کشتی برای بینندگان تلویزیونی جذابیتی ندارد و کیست که نداند حرف اول در دنیای امروز را اسپانسرها و پول می‌زنند.

از آن به بعد تلاش‌های زیادی آغاز شد. ابتدا نام فیلا به اتحادیه جهانی تغییر کرد، سپس قوانین زیر و رو شد، تعداد اوزان کم شد و خلاصه همه کمک کردند تا کشتی در المپیک بماند. کشورهایی مثل روسیه، ایران یا آمریکا که معمولاً بیشترین مدال را می‌گرفتند کمک کردند تا این رشته در قاره‌های مختلف گسترش پیدا کند.

نتیجه تمام تلاش‌ها این شد که در پاریس شاهد زیباترین رقابت‌ها بودیم. در اوزانی که معمولاً و در المپیک‌های قبلی برنده با یک امتیاز دستش بالا می‌رفت، در رشته‌ای که معمولاً اخطار داوران و امتیاز به حریف تعیین کننده مدال طلا می‌شد، حالا بیش از ۲۰ امتیاز طی ۶ دقیقه رد و بدل می‌شد.

رکورد این المپیک ۳۲ امتیاز در یک رقابت بود، ۲۰-۱۲ و تعداد زیادی از رقابت‌ها را داشتیم که بیش از ۲۰ امتیاز در آن رد و بدل شد. اما یکی از آنها خیلی دل ما را سوزاند، دو بازنده رحمان عموزاد ما در مرحله دوم و سوم، یعنی دودایف و موساکایف که در نهایت روس اول ۱۳-۱۲ پیروز و به مدال برنز رسید.

آنجا دل ما سوخت که هر دو نفر در کمتر از ۴ دقیقه مقابل رحمان ما با امتیاز عالی ۱۱ بر صفر مغلوب شدند. دلاوری که چنین توانایی داشت که مقابل این رقبا حتی یک امتیاز از دست نداد، چطور شد که در فینال آن گونه دست و پا بسته ظاهر شد و باخت؟