به گزارش خبرورزشی، امیرحسین زارع تنها ۱۸ سال داشت که در دنیای کشتی نام آور شد. او مستقیم از میدان جوانان به تیم بزرگسالان آمد و حالا در کنار حسن یزدانی و هادی ساروی، تنها کشتی‌گیر تاریخ ماست که هرگز دست خالی از میدان جهان المپیک برنگشته...

امیرحسین در المپیک قبل به اشتباه خودش باخت و مدال برنز گرفت. در مسابقات جهانی ۲۰۲۱ نروژ با اقتدار به مدال طلا رسید و تاج پادشاهی سنگین وزن را بر سر خود گذاشت. در جهانی ۲۰۲۲ و در حالی که برنده کشتی نیمه نهایی بود ، دوباره جوانی کرد و برنز گرفت و در جهانی ۲۰۲۳ تاج طلای پادشاهی سنگین وزن را پس گرفت.

بار اول وقتی در جهانی ۲۰۲۲ باخت، این طاها آکگول بود که حرکت سال قبل او را در روی سر گذاشتن تاج قهرمانی این وزن تقلید کرد و حالا در فینال المپیک، این گنو پتریاشیویلی بود که این حرکت را مقابل چشمانش تکرار کرد. امیرحسین باخت اما رقبای او همه بالای ۳۵ سال داشتند. او هنوز به ۲۵ سالگی نرسیده و در این وزن تا نزدیک ۴۰ سالگی می‌توان مدال گرفت. این یعنی آینده و تا سه المپیک دیگر متعلق به امیرحسین است.

او حالا یک برنز و یک نقره المپیک در ۲۴ سالگی دارد، همراه دو طلا و یک برنز جهانی. هیچکس نفهمید که شیر دلاور ما که در سنگین وزن مثل یک سبک وزن زیر می‌گیرد و امتیاز جمع می‌کند، چطور این گونه از سالن گرم به روی تشک آمد.

کسی نفهمید چه بر امیرحسین گذشت که او در وقت اول در حالی که می‌توانست مثل همیشه غول گرجستانی را با امتیاز عالی ببرد، ۱۰ بر یک عقب افتاد. در وزنی که نتیجه کشتی با یک پوئن مشخص می‌شود هرگز این فاصله جبران نشده.... در وقت دوم امیرحسین تلاشش را کرد و به امتیاز ۹ هم رسید اما حریف گرجستانی که تاب کشتی نداشت، بنا را بر رقابت ناجوانمردانه گذاشته بود. او روی اعصاب امیرحسین می‌رفت، به سر او ضربه می‌زد، به بهانه مصدومیت دراز می کشید و با بازکردن باندهایش نفس تازه می‌کرد و در انتها عقده تمام باخت‌های قبلی مقابل امیرحسین را با حرکات جلف بیرون ریخت...

طاها آکگول بعد از مدال برنز خداحافظی کرد. این غول هم چه خداحافظی بکند و چه نه، هرگز حریف امیرحسین ما نبوده و نیست. اگرچه تعداد مدال‌های جهان و المپیک او دو رقمی باشد، او قهرمان بزرگیست اما نه برای امیرحسین....

دلاور آملی ما به حریف گرجستانی نباخت. به عواملی باخت که هنوز از آن اطلاعی نداریم، فقط یک بخش آن را روی تشک با ناجوانمردی حریف دیدیم. اما چه باک دلاور که آینده از آن توست...