تراکتور این هفته در ورزشگاه یادگار امام تبریز با چهار گل مقابل ذوب‌آهن شکست خورد و از تبعات این شکست استعفای محمد نصرتی مربی این تیم بود. استعفایی که توام با گله، بغض و اشک بود. اما لابه‌لای این حواشی اتفاق دیگری هم رقم خورد و کام هواداران را بسیار تلخ کرد.
احد قلی‌لاله یکی از هواداران تراکتور در جریان بازی دیروز دچار حمله قلبی می‌شود و سپس از دنیا می‌رود. جدای از هیجان بالای بازی و جو منحصر به فرد ورزشگاه یادگار امام، موضوعی که بسیار تکرار می‌شود، حملات قلبی هواداران در جریان بازی‌ست که منجر به فوت آنها می‌شود.
نظیر این اتفاق را همین چند ماه پیش پس از بازی ایران و قطر هم مشاهده کردیم؛ مردی که گویا سعیدطاهرخانی نام داشته و پس از بازی به دلیل فشار عصبی دچار حمله قلبی می‌شود و از دنیا می‌رود. از آن اتفاق که بگذریم، اینجا این سوال از مربیان و بازیکنان تراکتور مطرح می‌شود که چرا با وجود حمایت اینهمه تماشاگر چنین شکست سنگینی را متحمل شدید؟
هواداران رکن اصلی فوتبال هستند و اگر نباشند بدون شک فوتبال هیچ جذابیتی ندارد و بدون هواداران فوتبال هم ارزشی ندارد. آیا برخی از بازیکنان و مربیان ما آنقدر نسبت به هواداران بی‌اعتنا هستند که با وجود چنین اتفاقاتی همچنان قصد دارند به روند رو به نزول خود ادامه دهند؟ پس از بازی با ذوب آهن محمد نصرتی از برخی از رفتارها و حرف‌های هواداران گله‌مند و معتقد بود که آنها لایق چنین حرف‌هایی از جانب هواداران نیستند.
در اینکه توهین و بی‌احترامی (چه از جانب مربیان و بازیکنان، چه از جانب هواداران) رفتار اشتباهی است، شکی نیست؛ اما آقای نصرتی آن تعداد جمعیت که بانوان هم شاملشان بودند، فقط یک چیز از تیم شما می‌خواستند: برد.
هواداران تراکتور عاشقان و دلسوزان واقعی این تیم هستند و عده‌ای از آنها حتی با پای پیاده و از مسیرهای طولانی پا به یادگار امام تبریز می‌گذارند. بلاشک چنین نمایش ضعیف و چنین شکست سنگینی در شأن این هواداران نیست و این مصداق بارز بی‌احترامی به شخصیت و زمان طرفداران است.
کاش برخی تیم‌ها کمی احترام به هوادار را یاد بگیرند و اجازه ندهند به خاطر فوتبال کسی رنج مضاعفی را تحمل کند. فوتبال تنها دلخوشی این روزهای مردم است؛ آن را به کامشان زهر نکنیم.
فرهنگ دانش| باشگاه خبرنگاران آزاد
