منهای دربی پایتخت در تهران، کدام ورزشگاه را در کشورمان سراغ دارید که مثل تبریز، ۸۰ هزار نفر را در خود جمع کند؟ اتفاقی که در بازی تیم های تراکتور و سپاهان رخ داد و تعداد تماشاگرانش را به عدد تقریبی ۱۰۰ هزار رساند، نشان می دهد فوتبال در ایران زنده است و همچنان نفس می کشد؛ آن هم چه فوتبالی؟
همان فوتبالی که باشگاه های بزرگش برای به چنگ آوردن مجوز حرفه ای آسیا به دست و پاز زدن می افتند. همان فوتبالی که در آسیا «جام» نمی گیرد و در لیگ قهرمانان جایگاه مناسبی پیدا نمی کند. همان فوتبالی که همچنان در ساخت ورزشگاه و امکانات اردویی و تفریحی، لنگ می زند و مشتاقان خود را سیراب نمی کند. همان فوتبالی که مدیرانش غالبا چیزی از این ورزش نمی دانند و دست اندرکارانش برای آینده برنامه ای ندارند.
تبریز به فوتبالشهری تبدیل شده که همچنان می تواند ۸۰ هزار نفر را به ورزشگاه بکشاند و یک موج گسترده در لیگ برتر ایجاد کند. خسته ایم از اینکه دوباره بنویسیم باید قدر این نیروی انسانی عظیم را بدانیم و برای موفقیت تیم هایی از این سیاق، برنامه داشته باشیم اما وقتی شرایط خصوصی سازی استقلال و پرسپولیس را می بینیم، وقتی برخی تیم های شهرستانی را همچنان معطل در فراهم کردن هزینه خورد و خوراک بازیکنان و اسکان مربیان می یابیم، متاسفانه نمی توانیم نگرش امیدوارانه ای به آتیه داشته باشیم.
در تبریز جدا از هر نتیجه ای که در این بازی به دست آمد و تیم های سپاهان و تراکتور را هم از کورس قهرمانی دور کرد، حضور مشتاقانه مردم در ورزشگاه را باید از هر نظر مورد بررسی دقیق قرار داد؛ چنین تماشاگرانی در فوتبال آسیا غنیمت هستند...
بیشتر بخوانید: جنگ آندلوس در آذربایجان/ بازی ۶ امتیازی در ورزشگاه پر از جمعیت برنده نداشت
