درباره بیانیه باشگاه استقلال که پس از شکست این تیم برابر مس رفسنجان در جام حذفی منتشر شد، حرف و سخن بسیار است. در خبرورزشی مفصل در همین خصوص بحث شد و دیدگاه اغلب روزنامه‌نگاران و اهالی فن نیز در این زمینه انتقادی بود.
بی‌تردید از باشگاه‌های بزرگی مانند استقلال و پرسپولیس، توقع رفتار حرفه‌ای‌تر داریم؛ آن هم در فوتبالی که تماما هزینه است و خرج باشگاه‌های بزرگش از بیت‌المال تامین می‌شود. در هر حال هزینه استقلال و پرسپولیس را هر نهاد و ارگانی تامین می‌کند، این مسئله ارتباطی به رفتار سازمانی و آماتورگونه این باشگاه‌ها ندارد.
هر چه هست این‌که بیانیه استقلال صادر شد، پرسپولیس هم جواب داد! در واقع فوتبالی که در آسیا به هیچ کجا نمی‌رسد و هزاران مشکلی اصلی و فرعی دارد، به صنعتی که ظاهرا خودش اختراع کرده رو آورده، اما وظیفه تادیب بیانیه‌نویسان و مقابله با آن‌ها بر عهده کیست؟
فدراسیون فوتبال به عنوان متولی و تصمیم‌ساز این ورزش، از مدت‌ها قبل شاهد جنگ بیانیه‌نویسی در باشگاه‌هاست. این سنت از بیخ و بن غلط، قرار بود از سوی فدراسیون با جریمه و محرومیت خاطیان مواجه شود اما نه‌تنها چنین اتفاقی رخ نداد که باشگاه‌های خاطی را بی‌پرواتر از همیشه کرد. استقلال و پرسپولیس نه تنها این سنت غلط را کنار نگذاشتند و از طنازی‌های بیانیه‌گونه خود دست نکشیدند که در این راستا، محکم‌تر از قبل شدند و بر شدت انتشارها افزودند. مشخص است آن‌ها سد محکمی برابر خود نمی‌بینند و می‌دانند با انتشار این بیانیه‌ها که عصبانیت از تک‌تک واژه‌هایش می‌بارد، هیچ مخاطره‌ای تهدیدشان نمی‌کند!
این اتفاقات قاعدتا باید مدیران فدراسیون فوتبال را وادار به تامل کند اما اگر قرار بود فدراسیون هم مثل ما در این موضوع تماشاگر باشد، اساسا این فوتبال چه نیازی به ارگان باسمایی به نام فدراسیون دارد؟
بیشتر بخوانید: زشت‌ترین بیانیه تاریخ؛ ماست‌مالیِ حذف از حذفی، مظلوم‌نمایی برای دربی/ همه دنیا مقصرند، شما خوبید!
