سال ۶۵ برای فوتبال ایران برهه بسیار عجیب و غریبی تلقی می‌شود؛ در مهر ماه آن سال پس از پایان کار تیم ملی در بازی‌های آسیایی ۱۹۸۶ سئول ۱۴ بازیکن وقت با اعتراض به رفتار کادر فنی تیم که شادروان پرویز دهداری در راس آن‌ها قرار داشت از ادامه حضور در جمع ملی‌پوشان انصراف دادند و حتی بعضی از آن‌ها محروم شدند. در چنین شرایطی فدراسیون فوتبال طرف سرمربی را گرفت و به مرحوم دهداری مجوز داد تا بدون استفاده از این ستارگان، نسل جدیدی را برای فوتبال ایران پرورش بدهد.

دهداری کارش را آغاز کرد و در اولین قدم باید با باقیمانده‌های بازی‌های آسیایی و نفرات جدید، تیم را به مرحله اول پیکارهای انتخابی المپیک ۱۹۸۸ سئول می‌برد. ما در هشتم اسفند سال ۶۵ به قطر رفتیم تا جدال بسیار مهمی را در این مرحله مقابل کویت برگزار کنیم.

با توجه به درگیری ایران در جنگ تحمیلی، بازی‌هایمان در زمین بی‌طرف انجام می‌شد و دو تیم ایران و کویت در قطر به میدان رفتند. تیمی که کمتر کسی تصور می‌کرد توانایی نتیجه‌گیری داشته باشد، با هدایت پرویز دهداری و گل‌های بیژن طاهری و مرحوم کریم باوی، مهاجمان آن‌زمان استقلال و پرسپولیس توانست کویت که در آن زمان یکی از قدرت‌های فوتبال قاره آسیا محسوب می‌شد را شکست دهد. اهمیت این پیروزی بزرگ آن‌قدر زیاد بود که وقتی خبرش در رادیو پخش شد، رزمندگان ایرانی به واسطه چنین کار بزرگی در خطوط مقدم جبهه تیر هوایی شلیک کردند و شادی خودشان را نشان دادند.