همان‌طور که وقتی ژاپن را بردیم، فکر کردیم تمام آسیا باید مقابل ما تعظیم کنند، اگر قهرمان جام ملت‌ها هم می‌شدیم، تصور می‌کردیم بهترین فدراسیون آسیا و بهترین کادر فنی و تشکیلات را داریم و همه چیز سر جای خودش قرار دارد.

بله، پیروزی بر قطر و اردن و قهرمان آسیا شدن شیرین بود اما اینکه با این همه ایراد مدیریتی و ساختاری و این همه آدم اشتباهی تصور کنیم از ژاپن و کره و عربستان و استرالیا و قطر و... جلوتریم، خیلی تلخ است. ما کاملاً فوتبالی به قطری‌ها باختیم اما سرمربی محترم تیم‌ملی می‌گوید نمی‌شود از این تیم ایراد فنی گرفت! خب اگر ایراد فنی نداشتیم پس چرا ۳ گل خوردیم و چرا اکرم عفیف هر کاری دلش خواست، با توپ و مدافعان ما کرد؟! بازی او ما را یاد عمر عبدالرحمان ستاره العین در روز بازی کذایی با استقلال انداخت که مثل اینیستا شده بود و انگار داشت با بچه‌هایش فوتبال بازی می‌کرد. کل فوتبال ما با این همه استعداد در نیمه‌نهایی جام ملت‌ها یک اکرم عفیف نداشت که بازی را برایمان درآورد اما قلعه‌نویی با استناد به همان تیرکی که جهانبخش زد، می‌گوید ایراد فنی نداشتیم! او احتمالاً موقعیت‌های بی‌نظیر قطری‌ها در ۲۰ دقیقه پایانی را ندیده یا نخواسته ببیند. همان‌طور که مدیران فوتبال ایران معمولاً نمی‌خواهند ایرادات را ببینند چون به صرف‌شان نیست و در واقع مصلحت در ندیدن و نگفتن است.

قطر در حالی فینال جام ملت‌ها را برگزار می‌کند که پارسال جام جهانی را میزبانی کرد اما اینجا چوکای تالش باید در رشت از تراکتور میزبانی کند و تازه مسئولانش می‌گویند به ما نگفته بودند به رشت بروید! از این دست مثال‌ها تا دل‌تان بخواهد وجود دارد و انصافاً اگر ما با این تشکیلات و این تفکرات قهرمان آسیا می‌شدیم، فوتبال‌مان ۲۰۰ سال به عقب می‌رفت!