امیر قلعه نویی پیش از شروع جام ملت‌ها گفت؛ دوست دارد سبک بازی پپ در سیتی را به تیم ملی بیاورد و البته این کار را کرده است. میل به بازی تهاجمی یکی از خصوصیت‌های بارز تیم‌های تحت هدایت امیر قلعه نویی است و در تیم ملی هم شاهد این نمایش بودیم با این توضیح که تیم ملی در جام ملت‌ها و در بیشتر بازی‌ها به خصوص در بازی با قطر سعی می‌کرد، با توپ‌های طولی به دروازه حریف نزدیک شود. این سبک بازی سیتی نیست. سیتی یا بهتر است بگوییم تیم‌های پپ توپ را از جلوی دروازه به حرکت در می‌آوردند و بعد از گذر از منطقه یک سوم میانی به دروازه حریف نزدیک می‌شوند و موقعیت ایجاد می‌کنند.

پیش از این نمی‌شد تیم ملی را نقد کرد، چون همه چشم انتظار حمایت بودند و حتی سرمربی تیم ملی این نقدها را در جهت تخریب تیم ملی بر می‌شمرد اما حالا که بازی‌ها برای تیم ملی فوتبال ایران به پایان رسیده و اردن و قطر تیم‌های فینالیست را تشکیل می‌دهند، به صراحت باید بگوییم تیم ملی حتی تغییر سبک هم نداده است و عین زمان کی روش بازی می‌کند. ایجاد موقعیت با توپ‌های طولی.

نمایش تیم ملی پیش از بازی با قطر در برابر هنگ کنگ هم خیلی دفاع نبود. در این بازی تنها یک گل زدیم. یا در بازی با سوریه در ضربات پنالتی پیروز شدیم. این نمایش‌ها موجب شد که تیم ملی قطر در برابر ایران با ذهنیت پیروزی گام به میدان بگذارد و در نهایت همان اتفاقی رخ داد که از آن بیم داشتیم. شاید تیم ملی فوتبال ایران به سبب برد در برابر ژاپن تصور می‌کرد، به راحتی قطر را شکست خواهد داد اما این حساب و کتاب در فوتبال غلط است. تیمی که ژاپن را می‌برد دلیلی نیست که حتما قطر را هم شکست دهد.

فلسفه سیتی و پپ در اختیار داشتن توپ و پاس‌های زیاد است. این سبک از بازی که با مالیکت همراه است موجب اعتماد به نفس تیم سیتی می‌شود. فوتبالی که ما از تیم ملی در بازی با قطر دیدیم این نبود که بازیسازی را از منطقه یک سوم دفاعی آغاز کند و بعد به منطقه یک سوم میانی و در ادامه حمله برود. تیم ملی همان طور که اشاره شد، سعی می‌کرد با پاس‌های طولی به خط دفاعی حریف برسد. همین کار را قطر هم می‌کرد با این تفاوت که قطر یک مهاجم داشت که از این توپ‌ها بهره ی بهتری می‌برد. این تنها فرق بین تیم ملی فوتبال ایران و قطر بود.