در فوتبال مدرن امروزی ثابت شده که یک بازیکن یا یک مربی با هر سطح از توانایی قادر نیست یک تنه موفقیت را برای تیمش رقم بزند. فوتبال یک کار گروهی و تیمی است و تیم بیرون از زمین و تیم درون زمین همه باید به یک اندازه با هم همکاری کنند تا در نهایت نتیجه بگیرند. در فوتبال امروز فاصله تیم‌ها کم شده چرا که دیگر همه دنیا روی همین اصول کار می‌کنند. ایران چند ماه قبل در تورنمنت کافا به میدان رفت و به قرقیزستان ۵ گل زد اما همان تیم آمد و در جام ملت‌ها ۹ نفره مقابل عربستان ایستاد.
در تورنمنت اردن چهار تیم حضور داشتند و ایران قهرمان شد اما سه تیم از آن چهار تیم حالا در جمع چهار تیم برتر جام ملت‌ها هستند. ایران، اردن و قطر که امیدواریم دوباره همان نتیجه در نهایت تکرار و جام به کشورمان برسد. با پذیرش تمام این اصول سوالی ایجاد می‌شود، اینکه وقتی همه دنیا کار می‌کنند، یک اندازه به زیرساخت‌ها و علم فوتبال بها می‌دهند، مربیان سطح بالا می‌آورند و به تاکتیک‌ها و تمرینات سطح بالا دسترسی دارند، پس کدام عامل می‌تواند تفاوت‌ها را رقم بزند؟
در دوران قدیم این عامل نبوغ و خلاقیت بازیکنان بود. یک پله یا یک مارادونا می‌توانست سرنوشت یک جام را عوض کند اما در فوتبال امروز دیدیم که مسی هم در جام جهانی ۲۰۱۴ در قدم آخر ناکام ماند. اما همین مسی در جام جهانی ۲۰۲۲ در همین قطر، با همبازیانی به مراتب سطح پایین‌تر، شاهد موفقیت را در آغوش کشید، چرا؟ چون آرژانتین در قطر یک تیم واقعی بود. تیمی که همه برای یک نفر بازی می‌کردند و آن یک نفر برای همه، تیمی که همه بیرون و درون زمین یک دل و یک صدا و متحد بودند. تیمی که رودریگو دی پاول به خاطر مسی خودش را می‌کشت، تیمی که یک ستاره نداشت، خود تیم ستاره بودند با رمزی به نام همدلی...
چرا می‌گوییم تیم ملی کشورمان شایسته‌ترین تیم برای قهرمانی است؟ این بازیکنان سال‌هاست کنار یکدیگر بازی می‌کنند و هر کدام به تنهایی کارنامه درخشان در سطح باشگاهی دارند. چرا در تورنمنت‌های قبلی تیم کشورمان موفق نمی‌شد؟ با وجود همین توانایی و پتانسیل؟ تیم ما در همه این سال‌ها یک چیز کم داشت که حالا امیر قلعه نویی آن یک چیز را به تیم بخشیده، اتحاد و همدلی. او خودش را برادر بزرگتر بازیکنان معرفی می‌کند، از آنها خواهش می‌کند و به آنها راه نشان می‌دهد. رئیس فدراسیون در تهران به دنبال کارهای تیم است و اینجا سردار آزمون و مهدی طارمی از یکدیگر با لفظ برادر یاد می‌کنند.
کریم انصاری‌فر بیرون زمین به اندازه بازیکنان درون زمین هیجان دارد و می‌دود. بازیکنان به او آقا می‌گویند، احترام بزرگترها در این تیم سر جایش است و کوچکترها مورد حمایت بزرگترها هستند. بازیکنان به یکدیگر قول می‌دهند که جور هم را در زمین بکشند و بازیکن روی سکو هم قلبش به اندازه بازیکن درون زمین ضربان دارد. این بازیکنان همه همان بازیکنان سال‌های قبل هستند اما این بار در قالب یک تیم مشت گره شده‌ای شدند که دیگر انگشت باز ندارد و این مشت با نام ایران مقابل هر سدی موفق خواهد بود. دعای خیر مردم این بار پاداش جام قهرمانی را خواهد داشت بعد از نیم قرن ایران دوباره آقای آسیاست.
