ادامه جام ملت های آسیا با اعمال شاقه؛ این تنها واژه ای است که به ذهنمان می رسد. یک برد مقابل سوریه به قیمت اشک و جان!

در روزی که ژاپن یک پیروزی آسان را در دیدار با بحرین تجربه کرد، ایران در بازی با سوریه به در و دیوار خورد. هکتور کوپر دستمان را خوانده بود. او محاسبه کرده بود ایران حتی اگر به عمق خط دفاع سوری ها بزند، حملاتش می تواند قابل مهار باشد. نقشه دوم هم لابد چیزی بهتر ارسال از کناره ها نیست که این حربه هم توسط دروازه بان مسلط، مدافعان بلندزن و بازیکنان قدرتی سوریه مهار شد.

کافی بود که سوریه دوام بیاورد و حتی یک گل بزند؛ که متاسفانه این اتفاق افتاد. از آن لحظه به بعد بود که نظم و انضباط فوتبال از دستمان در رفت. لحظه های زیادی از بازی، توپ و میدان را از دست دادیم و ناچاریم شدیم مقابل حریف ضعیف تر از خودمان، بیشتر بدویم. آنقدر بدویم و به سختی حمله کنیم و موقعیتِ گل بسازیم؛ آن هم بدون هدف مشخص!

شلیک با تپانچه خالی مقابل تیم ملی سوریه که هدفمند فوتبال بازی می کرد و می دانست از ایران چه می خواهد. می دانست که باید این بازی را به تساوی و ضربات پنالتی بکشاند و از همین فرمول در جریان بازی استفاده کرد. ستاره فوتبال ایران « مهدی طارمی» را به دلیل این بی ملاحظه بودن مقابل سوری ها از دست دادیم و آنقدر قضیه کش داده شد که به وقت اضافه و ضیافت پنالتی ها رسیدیم.

خوشحالیم که قرعه شانس به نام ایران افتاد و جام ملت های آسیا، برایمان تمام نشد. ما واقعا به لحظه ای که دیشب، بدجوری بابت شکست تحقیرآمیز مقابل سوریه اشک بریزیم نزدیک بودیم؛ چنان که طارمی هم روی سکوها گریه اش درآمده بود. اما از آنجا که قانون بشریت در «امید» نهفته است، امیدواریم در بازی بعدی برابر سامورایی ها دوام بیاوریم و دعا کنیم که ژاپن در آن روز سخت و طولانی، تیمی سرشار از اشتباهات تاکتیکی باشد...

بیشتر بخوانید: کاش محبی جای طارمی اخراج می‌شد!/ سبک فوتبال این بازیکن را نمی‌شود تغییر داد/ عملکرد تیم ملی در نیمه دوم پُر از انتقاد بود