فوتبال یک رشته گروهی است و یک تیم باید همه با هم هماهنگ باشند و کار کنند. یک تیم از ۱۱ بازیکن تشکیل شده که با وجود داشتن پست‌های گوناگون در زمین باید با یکدیگر به اوج هماهنگی برسند تا تیم بیشترین کارایی را داشته باشد. حتی پست دروازه‌بان که به نظر یک پست کاملاً انفرادی است، اگر این هماهنگی را با سایر بازیکنان - چه در دفاع و چه در حمله - نداشته باشد بهترین دروازه‌بان در بهترین تیم دنیا هم کارایی نخواهد داشت. در دفاع که تکلیف مشخص است، دروازه‌بان در هر خروج باید با مدافعانش هماهنگ باشد و در حمله هم پرتاب‌ها یا ضربات بلند دروازه‌بان می‌تواند مهاجمان را در موقعیت گل قرار دهد.
اصلاً به دلیل اهمیت همین هماهنگی است که خیلی تیمها در طول تاریخ اسکلت اصلی را روی استخوان بندی یک باشگاه گذاشتند. در کشور خودمان هر وقت تیم ملی به جام و افتخاری رسیده یا یک بازی بزرگ را برده به خاطر داشتن یک زوج موفق حداقل یک زوج موفق در زمین بوده است. زوج حسن نظری - علی پروین، زوج زرینچه - نامجو مطلق، زوج دایی - خداداد و بسیاری زوج‌های دیگر در خطوط حمله و دفاع در تاریخ فوتبال ما نقش مهمی در موفقیت تیم داشتند.
تیم ملی فعلی هم از این قاعده مستثنا نیست. دیدیم که با رسیدن زوج‌های ایده آلش دوباره همان تیمی شد که کل آسیا از آن می‌ترسند. هدف فوتبال کسب پیروزی است و این مهم به دست نمی‌آید مگر اینکه شما در قلب دفاع زوج محکمی داشته باشید تا گل نخورید و در خط حمله زوج زهرداری که گل بزنند. طی دو سال اخیر تیم ملی کشورمان در این دو منطقه حساس زمین دو زوج ایده‌آل در اختیار داشته که به حداکثر هماهنگی با یکدیگر رسیده‌اند. زوج شجاع و کنعانی در قلب دفاع و زوج سردار و طارمی در پیشانی حمله.
دیدیم که برابر امارات این دو زوج دوباره در ترکیب تیم بودند و راندمان کیفی تیم ملی را به بالاترین سطح رساندند. امیدواریم تا پایان جام این دو زوج قدرتمند تیم کشورمان با همین کیفیت آمادگی در اختیار تیم بمانند و مصدوم یا محروم نشوند.
