انتظار قهرمانی تیم ملی در جام ملتها چه زیاده‌خواهی باشد و چه منطقی انگیزه خوبی برای امیر قلعه‌نویی و ملی‌پوشان است که با امید در دوحه گام به میدان بگذارند و نمی‌شود منکر شد ایران همیشه در هر تورنمنتی که در آسیا برگزار شده مدعی قهرمانی بوده است.
دیدگاه‌ها در مورد تیم ملی فوتبال ایران متفاوت است؛ برخی چه در داخل و چه در خارج از کشور از ایران به عنوان مدعی قهرمانی در آسیا یاد می‌کنند و در سوی دیگر بسیاری هم از ژاپن و کره جنوبی به عنوان مدعیان اصلی قهرمانی یاد می‌کنند.
آیا ایران می‌تواند در جام ملتها قهرمان شود؟
پیش از پاسخ به این سوال می‌توان به ایده جالب امیر قلعه‌نویی اشاره کرد که شانس موفقیت تیم ملی در جام ملتها را افزایش می‌دهد. قلعه‌نویی در سال‌های اخیر در هر تیمی بوده اولویتش فوتبال تهاجمی بوده و به حمله بیشتر از دفاع در فوتبال اهمیت می‌دهد. این موضوع همان‌طور که اشاره شد ضریب موفقیت تیم ملی در دوحه را بیشتر میکند.
واقعیت این است فوتبال دفاعی تا جایی پیش می‌رود و جایی از حرکت می‌ایستد. به واقع فوتبال دفاعی هم موجب موفقیت می‌شود اما موفقیت در فوتبال دفاعی محدود است اما تیمی که تهاجمی فوتبال میکند، به موفقیت‌های غیرقابل پیش‌بینی دست پیدا میکند. در فوتبال جهان هم شاهد هستیم اکثر تیم‌هایی که در لیگ برتر یا تورنمنت‌های ملی قهرمان می‌شوند، تیم‌هایی هستند که فوتبال تهاجمی در اولویتشان بوده است.
سردار آزمون و مهدی طارمی و دیگر مهره‌های تهاجمی از جمله علیرضا جهانبخش، مهدی قایدی و مهدی ترابی در بهترین وضعیت روحی و روانی و فنی خود قرار دارند و همه چیز مهیا است تا تیم ملی با ارایه بازی تهاجمی در آسیا روی سکو برود و خون تازه‌ای را وارد رگ‌های حیاتی فوتبال ایران کند. در سایه فوتبال تهاجمی البته که دفاع تیمی به تیم ملی کمک میکند که ضریب خود را برای قهرمانی بالاتر ببرد. این موضوع در بازی با ازبکستان به خوبی به تیم ملی ثابت شد که باید در سایه فوتبال تهاجمی به دفاع هم اهمیت بدهد و گرنه بازی دو بر صفر برده را با تساوی دو بر دو عوض خواهد کرد.
قهرمانی در جام ملتها بدون شک باید ایده تیم ملی در دوحه باشد و ایده‌ای غیر از این شخصیت و قابلیت‌های فنی بازیکنان را زیر سوال خواهد برد. اما رسیدن به این مهم سخت است، به این خاطر که آسیا چند مدعی قهرمانی دیگر هم دارد: ژاپن، کره جنوبی، استرالیا، عربستان و... ایران این بار برای رسیدن به این مهم یک گام جلوتر است چون میخواهد بی محابا و ترس فوتبال رو به جلو و تهاجمی بازی کند.
