تماشای فوتبال با کارشناسان استخوان خرد کرده، مزایا و معایبی دارد. مربیان نامدار و پیشکسوتان ملی‌پوش کاملا از دید فنی مسابقات را نگاه می‌کنند و وقتی کنارشان باشی خیلی چیزها یاد می‌گیری و البته خیلی چیزها را هم از دست می‌دهی! در حضور بزرگان فوتبال توان به حاشیه‌های یک بازی پرداخت. نمی‌شود مثل یک طرفدار معمولی وارد هیجان مسابقه شد و از لحظات بازی لذت برد یا حسرت خورد! باید مثل خودشان فقط جنبه‌های فنی را ببینی!
همه چیز برای صعود پرسپولیس در ورزشگاه آزادی آماده بود. رقبا به نفع این تیم بازی کرده و کاملاً فرش قرمز انداخته بودند تا پرسپولیس در خانه و با کمک هوادارانش جشن صعود بگیرد. انگار یک «دژاوو» بود که تکرار می‌شود. همه ما این صحنه‌ها را قبلاً دیده بودیم، روزی که تمام بزرگان فوتبال آسیا در ورزشگاه آزادی جمع شده بودند تا جشن قهرمانی پرسپولیس را نگاه کنند. یک دیگ جوشان قرمز با حضور هواداران و جامی که علی پروین به میدان آورد. آن روز پرسپولیس در فینال لیگ قهرمانان آسیا نتوانست رقیب ژاپنی را ببرد و دوباره همان سرخوردگی تکرار شد.
این ساعاتی که از بازی پرسپولیس و الدحیل گذشته همه به حواشی مسابقه پرداختند. همه جور تحلیلی در مورد حرف‌های افراد خوانده‌ایم اما دریغ از یک نقد فنی! انگار نه انگار که همه این حواشی به خاطر نتیجه نگرفتن در زمین و کارفنی بود. بزرگانی که دوست ندارند علنی در مورد مسائل فنی پرسپولیس صحبت کنند در جمع‌های خودمانی حرف‌های شنیدنی بسیار دارند. همه می‌دانیم که سیستم بازی گل محمدی چگونه است و چقدر اتکا به کار دفاعی دارد اما آن روز پرسپولیس باید الدحیل را می‌برد ولی یحیی فقط یک مهاجم در ترکیب گذاشت که البته دستش خالی بود و این را قبول داریم اما چه کسی مسئول بستن تیم است جز سرمربی؟
گل محمدی در سال‌های اخیر از وحید امیری و امید عالیشاه هم در کنار محمد عمری به عنوان مهاجم سایه استفاده کرده که دو نفر اول مصدوم بودند و نفر سوم خیلی دیر به زمین آمد. البته یحیی گفت او خیلی آماده نبوده اما همین که آمد پنالتی گرفت. ولی خیلی قبل‌تر ترکیب اولیه یحیی هم مشکل داشت. همه می‌دانند که میلاد سرلک و مسعود ریگی کشف یک مربی در فوتبال هستند و او بهتر از هر کسی این دو شاگردش را می‌شناسد. شب بازی پرسپولیس و الدحیل این مربی نامدار فوتبال از حضور همزمان دو شاگردش در ترکیب به شدت جا خورد! او می‌گفت: «شکل بازی این دو هافبک برجسته فوتبال ما کاملاً مشابه یکدیگر است و وقتی پرسپولیس برد می‌خواهد، حضور یکی از آنها در زمین کافی بود. باید عناصر تهاجمی بیشتری در ترکیب قرار می‌گرفتند.»
حضور سروش رفیعی هم کمکی به پرسپولیس و یحیی نکرد. سروش این روزها در فضای مجازی بیشتر فعالیت می‌کند تا در زمین فوتبال! بعد بازی هم از یحیی حمایت کرد اما درون مستطیل سبز نتوانست کمکی به سرمربی تیمش کند. یکی از همین بزرگان که سابقه هدایت تیم ملی را هم دارد می گفت: «سروش رفیعی در این سن و سال، تلورانس خیلی زیادی دارد. روزهای خوب او خیلی کم شده و روزهای بد و اشتباهاتش زیاد که او را مهره‌ای غیر قابل اعتماد می‌کند» دیدیم که متاسفانه باز هم روز بد سروش بود!
در خط دفاعی هم که دیگر همه کارشناسان به ضعف دانیال اسماعیلی فر اعتراف کرده‌اند و خود یحیی هم دیگر دست از حمایت او برداشت. متاسفانه این بازی پشت علی نعمتی در دفاع چپ هم خالی ماند، طوری که یحیی مجبور شد به احمدی - که در تمام این سال‌ها ثانیه‌ای به او بازی نداده - در این مسابقه حساس اعتماد کند. گولسیانی هم که در مهمترین بازی عمرش پنالتی خراب کرد. حسین کنعانی زادگان هنوز با او هماهنگ نشده و منتظر پورعلی گنجی است! آن جلو هم که فقط یک «شهاب زاهدی» بود.
پرسپولیس در آن بازی برد می‌خواست اما درون زمین تنها برنامه‌اش برای رسیدن به پیروزی دل خوش کردن به حرکات مهدی ترابی بود. بازیکنی که مقابل النصر خیلی زود مصدوم شد و در این مسابقه هم زور کافی برای برنده کردن تیمش نداشت. می‌پذیریم که دست یحیی روی نیمکت خالی بود اما چه کسی باید این نیمکت را پر میکرد؟ دیدیم که درویش بعد از بازی گفت مهاجم را باید سرمربی انتخاب کند، پس چرا یحیی سفت و سخت مقابل خرید باهویی نایستاد؟
درویش گفت که قبلاً لوکادیا را هم بدون اطلاع یحیی گرفته، چرا یحیی همان سال قبل مقابل این حرکت واکنشی نشان نداد؟ اگر پرسپولیس پول کافی برای خرید مهاجم خارجی ندارد چرا یحیی دست روی بازیکنان داخلی نمی‌گذارد؟ آیا همه فوتبال ایران شهریار مغانلو و عیسی آل کثیر هستند؟ پس چرا گذاشتید بروند؟
هرچه باشد این حقیقت هست که پرسپولیس مشکلات فنی زیادی درون زمین داشت که نتوانست صعود کند. مشکلاتی که همین حالا هم هنوز پابرجا هستند پرسپولیس را در لیگ برتر و جام حذفی تهدید می‌کنند!
