ادن آزار ستاره سابق رئال و چلسی که از باشگاه های MLS و عربستان پیشنهاد هایی داشت، ترجیح داد بازنشسته شود تا دوران جدیدی در زندگی خود آغاز کند. کاپیتان تیم ملی بلژیک بازیکن کوچکی نیست. او در ۳ جام جهانی ستاره بوده و نسلی از شیاطین سرخ را در اروپا رهبری می‌کرد که هنوز رکوردهایشان پابرجاست.
آزار در چلسی به جایی رسید که رئال مادرید رکورد نقل و انتقالات فوتبال جهان را به خاطر جذب او شکست و پیراهن شماره ۷ و جای خالی رونالدو را به او داد. البته که آزار در رئال مادرید اصلاً موفق نبود اما او می‌توانست در ۳۲ سالگی شروعی دوباره داشته باشد. تا سه سال دیگر می‌توانست بازی کند و بعد از اروپا یا کشور خودش بلژیک، می توانست به آسیا یا آمریکا برود.
همین حالا لیگ عربستان که برای جذب نام‌ها بیشترین پول را هزینه می‌کند، برای اسم و اعتبار او لااقل ۱۵۰ میلیون دلار در سال هزینه می کرد اما شماره ۷ رئال مادرید تا فصل قبل، مسیر اسطوره‌هایی چون پلاتینی یا کانتونا را انتخاب کرد. زیدان وقتی پس از جام جهانی ۲۰۰۶ از فوتبال خداحافظی کرد که ابر ستاره رئال مادرید و دنیا بود. با بازوبند کاپیتانی تیم ملی فرانسه در فینال جام جهانی گل زد و راحت می توانست بازهم بازی کند اما این رفتار ستاره‌هاست. ابرقهرمانانی که کاری به کسی ندارند و خود را تنها با خود مقایسه می‌کنند.
اگر روزی از خواب بلند شوند و ببینند که توانایی‌شان نسبت به دیروز کمتر شده اجازه نمی‌دهند اعتبار و افتخاراتی که به سختی و زحمت به دست آورده‌اند، به راحتی به خاطر پول قربانی شود. بنابراین خیلی راحت و خیلی سریع خداحافظی می‌کنند تا تصویر آنها در ذهن فوتبال دوستان و در خاطره فوتبال جهان همیشه همانطور در اوج بماند. این راهی است که پله و یوهان کرویف به دنیا یاد داد، قبل از رسیدن به ۳۰ سالگی و در اوج افتخار خداحافظی از سطح بالای فوتبال ملی...
ابر ستاره‌های بعدی هم انگار این را به عنوان یک اصل در زندگی اسطوره‌ها پذیرفته‌اند. ای کاش روزی در فرهنگ ما نیز قهرمانان بزرگ ورزشی به چنین رفتاری تاسی کنند و برای اسم و اعتبار خود ارزش قایل باشند. اینکه تا سن ۳۸ یا ۳۹ سالگی در فوتبال بمانی و تنها قرارداد امضا و نتوانی بازی کنی، معامله بازنده است که اعتبار شما در آن خدشه‌دار می‌شود و چیزی گیرتان نمی‌آید. از قدیم گفته اند حرمت امامزاده با متولی است.
