قبلاً بارها در مورد اعزام یک نفر در فاصله زمانی کوتاه به دو تورنمنت سطح بالا نوشته‌ایم و اینکه این کار جز ضرر محض نیست. چرا؟
ما قهرمان خود را خسته میکنیم و با شکست احتمالی رقبای آنها شیر می‌شوند تا در تورنمنت‌های بعدی هم یقه ما را بگیرند، چون دیگر از ایران نمی‌ترسند. همزمان به نفرات پشت سر این قهرمان هم میدان نمی‌دهیم. آنها از کسب تجربه محروم می‌شوند و وقتی آن قهرمان بازنشسته می‌شود، سالها باید صبر کنیم تا شاید یک استعداد دیگر خودش بدخشد.
این روش غلط همیشه مرسوم بوده و هست اما اینجا کاری با مدیران نداریم، روی صحبت ما با شخص امین میرزازاده و حسن رنگرز است. قهرمان سنگین وزن فرنگی ما سه کشتی منجر به مدال طلای جهانی را با مساوی برنده شد! طبق قانون کشتی کسی که اخطار منجر به امتیاز آخر را گرفته برنده است و میرزازاده با همین روش مقابل نامداران در بلگراد پیروز شد. او در بازیهای آسیایی هم با همین روش طلا گرفت! می‌دانیم که برخلاف ما کشورهای دیگر آنالیزور دارند، مربیانشان می‌نشینند و نقاط ضعف قهرمانان خود و نقاط قوت رقبا را استخراج میکنند.
از الان تا المپیک کمتر از یک سال زمان باقیست. امین میرزازاده بداند که با این روش سال بعد محال است مدال بگیرد. حتی اگر همه دنیا بخوابند و در المپیک بیدار شوند و به یاد نیاورند که میرزازاد با این روش طلا گرفت، میدان المپیک جایی نیست که با هول دادن به کسی مدال بدهند!
مو سفید کرده‌ها المپیک ۱۹۹۶ آتلانتا را به یاد دارند. عباس جدیدی شایسته‌ترین فرد برای مدال طلای ۱۰۰ کیلو بود و «کرت انگل» رقیب آمریکایی او فقط فرار می‌کرد اما...
در آن ۸ دقیقه کشتی، جدیدی چند بار موقعیت گرفتن امتیاز داشت اما می‌خواست حریف را با هول دادن از تشک خارج کند. یک بزرگ کشتی آن روزها جمله‌ای به یادگار گذاشت که «در المپیک با هول دادن به مدال نمی‌رسید باید فن بزنید و امتیاز بگیرید»...
این سبک از کشتی برای میرزازاده تا الان مدال به همراه داشته اما تجربه حسن یزدانی مقابل چشم اوست. یک روش تا یک جا نتیجه می‌دهد، بعد دست شما را می‌خوانند و باید روشی دیگر در آستین داشته باشید.
پ.ن: حالا که این مطلب را می‌خوانید رحمان عموزاد هم به جمع الگوها برای میرزازاده اضافه شده تا ببیند اینکه رقبا دست قهرمان را بخوانند چه بروز یک قهرمان جهان می‌آورد...
