رضا عنایتی در حالی می‌گوید من کمبود بازیکن دارم که خوب می‌دانست سه بازیکن پرسپولیسی تیمش طبق قرار قبلی باید به اردوی پرسپولیس برگردند. او می‌توانست از تهران بازیکنان بهتر و بیشتری با خود ببرد. حالا بماند که استقلال هم چون در آسیا نیست چهار بازیکن به عنایتی داد و به همین دلیل هم حداقل دو بازی‌اش بی‌خود و بی‌جهت لغو شد. 

مدل غر زدن‌های رضا عنایتی مثل بسیاری از مربیان ایرانی است که جای دفاع ندارد. او مشکلاتی داشت که نتوانست تیم امید را به المپیک ببرد و البته هیچ کار خاصی هم نکرد. حالا هم که بهانه‌ها را قبل از بازی یک‌چهارم نهایی شروع کرده و طبعاً این حرف‌های ناامیدکننده هم به گوش بازیکنان می‌رسد اما مسئله اصلی این است که عنایتی می‌دانست همین بازیکنان را دارد و می‌دانست که سه پرسپولیسی قطعاً باید قبل از بازی پرسپولیس با الدحیل قطر برگردند. اینکه عنایتی می‌گوید با این وضعیت و با این کمبود بازیکن نمی‌توان حرف از مدال زد را باید قبل از شروع مسابقات می‌گفت. البته این حرف‌ها به ضعف فدراسیون فوتبال هم برمی‌گردد. متأسفانه ما همیشه دنبال بهانه‌ایم تا ناکامی‌ها را توجیه کنیم. حالا بماند که عنایتی مدل کاری را عوض کرد و قبل از باخت احتمالی به ژاپن (در نیمه‌نهایی) شروع به بهانه‌تراشی کرد، بهانه‌هایی که البته هیچ خریداری ندارد.