بزرگان دینی و فرهنگی ما جملاتی دارند که چراغ راه آیندگان است. یکی از همین جملات این است که حرف را بشنو نه اینکه چه کسی می‌گوید!
مسلماً یک ستاره فوتبال می تواند با افزایش مطالعه به جایگاهی در جامعه برسد که دیگران از او بیاموزند. درهمین فوتبال خودمان نمونه‌هایی همچون مجتبی جباری را داریم که همه می‌دانند چقدر با عموم فوتبالیست‌ها متفاوت است. حالا کسی هم که خیلی اهل کتاب یا فیلم یا موسیقی و فرهنگ نباشد می‌تواند به واسطه حضور در دل مردم و جامعه به تجربیاتی دست پیدا کند که از او الگوی مناسب برای دیگران بسازد. البته الگو نه به این مفهوم که در تمام کارها و امور از او تقلید کنیم بلکه اگر کسی کار خوبی کرد ببینیم حرف خوبی زد بشنویم!
طی دو دهه، رقابت کریستیانو رونالدو ستاره پرتغالی با لیونل مسی ستاره آرژانتینی عملاً سطح فوتبال را بالا برد. فوتبال دوستان از دیدن صحنه‌های ناب و موفقیت‌های این دو ستاره سیراب شدند و دیگر رکوردی نیست که در عالم فوتبال این دو نشکسته باشند. اما در تمام این سال‌ها حتی یک بار هم سراغ نداریم که شخص رونالدو یا شخص مسی نسبت به رقیب کاری غیر از احترام انجام داده باشند.
در هر مراسمی که این دو ستاره حضور داشته‌اند؛ آنها و خانواده‌هایشان به شدت به رقیب احترام گذاشتند. پسران مسی و پسران کریس نمونه خوبی هستند که بفهمیم این دو فقط مقابل دوربین‌ها و افکار عمومی چنین عمل نمیکنند بلکه در خانه و در ذات شخصیت و ماهیت خود نیز برای رقیب احترام قائلند.
اما حالا نگاه کنید به فضای فوتبال خودمان! در محافلی که فوتبال را جدی‌تر دنبال میکنند و فرهنگی هم هستند - مثلاً در فضای رسانه‌ای - هستند کسانی که چون طرفدار رونالدو و رئال مادرید بودند به بارسا و مسی ناسزا می‌گویند و البته که برعکس!
همین فرهنگ هواداری بین آبی و قرمز هم جاری و ساری‌ست. اگر طرفدار آبی باشی باید به قرمز فحش بدهی وگرنه تو طرفدار نیستی! باید موفقیت‌های قرمز را زیر سوال ببری و به زمین و زمان اتهام بزنی وگرنه تو طرفدار نیستی! اگر طرفدار قرمز باشی باید افتخارات گذشته آبی را مسخره کنی، باید مشکلات این تیم را به سخره بگیری و از رقبای بین المللی و نتایجشان یاد کنی وگرنه تو طرفدار نیستی! و در این سال‌ها هر چقدر آدم‌هایی پیدا شدند که گفتند یک هواپیما برای پرواز به دو بال نیاز دارد گوش شنوایی نبود...
جمله اخیر رونالدو که گفته «برای دوست داشتن من لازم نیست از مسی متنفر باشید» شاید، البته شاید در ذهن کسی اثر کند. کاش بازیکنان بزرگ فوتبال ما هم سعی کنند که در رفتار و گفتار به هواداران همین پیام را بدهند. فوتبال جایی برای دوستی‌ها و لذت بردن است نه دشمنی و نه کینه توزی.
و کاش روزی برسد که تعداد چنین آدم‌هایی بیشتر از آنها باشد که برای گرفتن فالوئر در فضای مجازی دروغ هم به رقیب می‌بندند!
