فاطمه سعادتی، دختر بی‌حاشیه در مالزی توانست صاحب مدال برنز کاراته آسیا شود. او حالا انگیزه و امید بیشتری برای حضور در بازی‌های آسیایی هانگژو دارد. او در تکرار حضور خود در مسابقات کاراته قهرمانی آسیا مدال برنز دوره گذشته خود را تکرار کرد. دختر اهل کوهدشت که برای ورود به تیم ملی سختی‌های زیادی را پشت سر گذاشته، اکنون قدردان فرصت‌هایی است که زندگی به او هدیه می‌دهد. تقریباً دو سال قبل، پشت درهای تیم ملی قرار داشت اما اوضاع برای او به‌تدریج بسامان شد و قهرمان روزگار امروز او، کسی نیست جز خودش. او برای جایگاه امروزش، رنج‌ها کشیده. در پس هر مدال، داستانی نهفته است.
صرف‌نظر از این داستان که ممکن است جذاب یا حتی در صحنه‌هایی، دردناک باشد، آنچه برای او باقی است، سنگین‌تر شدن مسئولیت اوست. او حالا فاطمه سعادتی با دو مدال در آسیاست. این یعنی روی او- از هر نظر- بیشتر از قبل حساب باز می‌شود و باید این بار مسئولیت را درک و مدیریت کند.
سعادتی در بازی اول حریف ترکمن را 8- یک و در بازی دوم حریف هنگ‌کنگی را ۹-۳ از پیش‌رو برداشت. سومین مسابقه فاطمه با حریف ازبک به تساوی یک- یک رسید که سعادتی در هانتی برنده پیکار شد.
رقابت نیمه‌نهایی و سرنوشت‌ساز سعادتی برای رسیدن به فینال، اتفاقی تلخ برای او دربر داشت. پیروزی به او به‌اندازه‌ای نزدیک بود که به نظر می‌رسید که او برای در آغوش کشیدن آن، یک نفس فاصله دارد.
فاطمه از ابتدا پیشتاز مسابقه بود اما با یک اشتباه در آخرین گام‌ها فینال آسیا را از دست داد. وی برای کسب مدال برنز با اندونزی بازی کرد که عنوان‌دار این وزن بود. او توانست این بازیکن فنی را از پیش رو بردارد. تلخی شکست در نیمه‌نهایی برای فاطمه سعادتی، زیر سایه مدال برنز او که دومین برنزش در ادوار این مسابقات بود، به دست فراموشی سپرده شد. مصاحبه جالب وی را در زیر می خوانید.
به فینال رسیدید، مبارزات خوبی هم داشتید.
با آمادگی و ذهنی کاملاً آماده برای فینال، در مسابقات حضور پیدا کردم. تمرینات و اردوهای منظمی را پشت سر گذاشتیم و همه حریفان را در وزن منفی ۵۵ کیلوگرم آنالیز کرده بودم.
سطح مسابقات خوب بود؟
به دلیل برگزاری مسابقات آسیایی و جهانی در ماه‌های آتی، تیم‌ها با آمادگی خوبی در مالزی حضور داشتند. دست سکونشینان سال گذشته از مدال کوتاه ماند و نتوانستند درخششی داشته باشند و این، نشان می‌دهد که همه کاراته‌کاهای قاره می‌توانند معادلات را بر هم بزنند.
برنامه آینده‌ات چیست؟
امیدوارم نماینده ایران در هانگژو باشم. اگر به بازی‌های آسیایی بروم می‌خواهم این چند ثانیه آخر تلخ نیمه‌نهایی که مرا از فینال مالزی باز نگه داشت، با مدال طلا جبران کنم. همچنین بعد از بازی‌های آسیایی، مسابقات جهانی را در پیش خواهیم داشت و به خوبی می‌دانم که کار در مسابقات جهانی بسیار سخت و متفاوت است. برای موفقیت در مسابقات جهانی باید برنامه‌ریزی خوبی داشته باشیم و با آنالیز تمامی رقبا در این پیکارها شرکت کنیم.
برای رسیدن به مرز حرفه‌ای شدن چه مسیرهایی را طی کردید؟
یک مسیر پنهان. باید گفت پشت هر موفقیت و پیشرفتی قطعاً تلاش مستمر و تسلیم نشدن وجود دارد. برای به دست آوردن این موفقیت‌ها زحمت‌های زیادی کشیده‌ام و روی بسیاری از علایق و خواسته‌هایم خط کشیدم. در این مسیر آسیب‌های جسمی و روحی زیادی را تحمل کردم. خدا را شاکرم در جایگاه خوبی قرار دارم و با شناختی که از خود دارم مطمئنم هیچ‌وقت پا پس نخواهم کشید. تلاشم را بیشتر از امروز می‌کنم و این راه من است.
در این موفقیت‌ها بیشتر از چه کسانی انرژی مثبت گرفتید؟
اول از همه می‌خواهم از کسانی که با انرژی مثبت و منفی در کنارم بودند تشکر کنم. انرژی‌های مثبت مرا به هدفم نزدیک‌تر و انرژی‌های منفی مرا مصمم‌تر و باانگیزه‌تر می‌کند. خانواده‌ام، کادر فنی و مربی باتجربه‌ای که دارم؛ یگانه (فاطمه) چالاکی. او الگو و پشتیبان من در این مسیر سخت بوده و واقعاً از ایشان ممنونم.
همیشه از خانم چالاکی بعد از هر موفقیتی صحبت می‌کنید؟
اگر واقعیت را بخواهید هر بار که از ادامه دادن کاراته ناامید می‌شدم او بود که با حرف‌هایش به من انگیزه می‌داد. با صحبت‌هایش به من همیشه انگیزه داده است. هر وقت هم از نظر روحی تحت فشار بودم با حمایت‌هایش تصمیم گرفتم تا توانایی‌هایم را در ادامه مسیر نشان بدهم و قوی‌تر برگردم. باید بگویم از او واقعاً ممنونم.
