ساعاتی قبل از اعلام رسمی نام علی خطیر به عنوان مدیرعامل جدید استقلال اعلام شد که اعضای جدید هیأت‌مدیره مدیرعامل را انتخاب می‌کنند. اعضایی که چیدمان آنها را حسین قربان‌زاده انجام داد و یکی از آنها صراحتاً گفت ما هیچ گزینه‌ای به جز علی خطیر نداریم. نکته اینجاست که قربان‌زاده قبلاً از خطیر حمایت کرده و در عین حال گفته بود ما مدیرعامل را تعیین نمی‌کنیم! خطیر هم چند ساعت قبل از اینکه رسماً مدیرعامل شود نزد وزیر ورزش رفت تا هم احترام گذاشته باشد و هم نگویند که وزارت هیچ نقشی نداشته است. اما واقعیت آن است که رد پای حسین قربان‌زاده در تمام معادلات مدیریتی استقلال- چه انتخاب اعضای هیأت‌مدیره و چه مدیرعامل- دیده می‌شود و آشکارا مشخص است که او (سازمان خصوصی‌ساز) بیشتر از وزارت ورزش در استقلال نقش و تأثیر دارد. حتی شنیدیم وزارت خیلی نظر مثبتی روی علی خطیر نداشت اما به هر حال قبول کرد که استقلال با این مدیر جوان از بلاتکلیفی خارج شود. 

علی خطیر مثل جواد نکونام کار سختی پیش رو دارد. استقلال از نقل و انتقالات عقب افتاده و امثال محبی و قایدی را هم از دست داده است. سیلوا نوتیس داده و یامگا هم پول می‌خواهد. این در حالی است که بیشتر بازیکنان اصلی بابت فصل گذشته فقط 60 درصد دریافتی داشته‌اند و به هر حال تکلیف آنها باید روشن شود. حالا سؤال اصلی اینجاست که خطیر دقیقاً از کجا می‌خواهد پول بیاورد و چطور می‌خواهد سقف بودجه را رعایت کند؟ استقلالی‌ها چاره‌ای ندارند جز آنکه اساس قرارداد بازیکنان‌شان را عوض کنند و قراردادهای پایین‌تر و معقول‌تری ببندند. پارسال آنها بازیکن ۲۵ و ۲۲ میلیاردی داشتند اما به هیچ موفقیتی دست پیدا نکردند. نتیجه قراردادهای غلطی که بسته شده بود هنوز گریبان استقلال را گرفته و خطیر و نکونام چاره‌ای ندارند جز آنکه قراردادهای جدیدی ببندند و بازیکنان را راضی کنند که با قراردادهای جدید و توافقات جدید در استقلال بمانند. در روزهای گذشته سعید مهری هم قرارداد خود را فسخ کرد و نکونام عارف غلامی را نمی‌خواهد اما بقیه بازیکنان فعلاً می‌مانند تا مشخص شود استقلال می‌تواند به جز آرمین سهرابیان و مهرداد محمدی بازیکن جدید دیگری بگیرد یا نه؟