به گزارش خبرورزشی، «پیروزی» واژه‌ای بود که بیش از هر چیز از زبان میکل آرتتا در این مصاحبه شنیده شد.
او به همین دلیل به آرسنال بازگشت؛ و همین هدفی است که می‌خواهد در اروپا و مقابل «پادشاه رقابت‌ها» به آن دست یابد.
میکل آرتتا در گفت‌وگویی اختصاصی با روزنامه AS، روند ساخت و تکامل پروژه‌اش در آرسنال را تحلیل کرد؛ آن هم در آستانه‌ی دیدار حساس برابر رئال مادرید در ورزشگاه امارات، در چارچوب رقابت‌های لیگ قهرمانان اروپا.
آرتتا که با لباسی مشابه لباس بازیکنان تیم اصلی در این مصاحبه حاضر شده بود، پیش از آن‌که در سال ۲۰۱۹ هدایت آرسنال را به عنوان سرمربی بر عهده بگیرد، پنج فصل پیراهن این تیم را بر تن داشت و در ۱۵۰ مسابقه برای توپچی‌ها به میدان رفت.
او که اهل سن‌سباستین و متولد ۱۹۸۲ است، چند روز پیش از رویارویی با رئال مادرید در ورزشگاه امارات، به صورت اختصاصی با روزنامه AS گفتگو کرد.
اگرچه در کنفرانس خبری پیش از دیدار با اورتون گفته بود که بازی رفت مرحله یک‌چهارم نهایی لیگ قهرمانان «بازی مهمی نیست» چرا که نبرد برای قهرمانی لیگ برتر ادامه دارد، اما در این مصاحبه اذعان کرد که عبور از سد رئال مادرید «بی‌تردید» پشتیبانی مهم و حتی تعیین‌کننده‌ای برای پروژه آرسنال خواهد بود — پروژه‌ای که به طور کامل متعلق به اوست.
آرتتا در شرایطی بسیار دشوار به شمال لندن بازگشت؛ «در موقعیتی بسیار، بسیار دشوار از هر نظر: اجتماعی، اقتصادی، ورزشی و مهم‌تر از همه، در باور به اینکه می‌توانیم دوباره در جایگاهی قرار بگیریم که شایسته‌اش هستیم».
اکنون، پنج فصل پس از آن بازگشت، و بعد از دو نبرد نفس‌گیر با منچسترسیتیِ پپ گواردیولا — استاد پیشین خود — برای قهرمانی لیگ، و رقابتی دیگر با لیورپول، آرسنال دوباره به جایگاهی رسیده که بتواند رو در روی بزرگان بایستد و بی‌هراس به چشمان‌شان نگاه کند.
مارتین اودگارد، گابریل ماگالیاش، گابریل ژسوس، بن وایت، بوکایو ساکا، کای هاورتز… همگی دو، سه یا حتی چهار ماه مصدوم بوده‌اند. اینکه اکنون در این مقطع از فصل در چنین وضعیتی باشید، چقدر معجزه‌آساست؟
«این نتیجه‌ی فرهنگی است که در تیم شکل گرفته، و توانایی ما برای تطبیق با هر شرایطی باعث شده بتوانیم این لحظه را زندگی کنیم، با وجود تمام اتفاقاتی که پشت سر گذاشته‌ایم. فقط موضوع مصدومیت‌ها نیست، بلکه پنج اخراج هم داشته‌ایم، که برای یک تیم بزرگ در یک لیگ، واقعاً رقم بزرگی است. این کار بسیار ارزشمند است، چون بازیکنان ما خواسته‌اند، تسلیم نشده‌اند، دنبال بهانه نبوده‌اند و تمرکزشان را از مسیر خارج نکرده‌اند. اشتیاق ما بردن است — بردن جام‌های بزرگ — و ما در همان مسیر هستیم.»
آیا فکر می‌کنید انگیزه‌ی بیشتری وجود دارد به خاطر این بخش زیبا و سرنوشت‌ساز از فصل، یا بیشتر حس ناامیدی هست از اینکه نتوانسته‌اید با بازیکنان بیشتر و در شرایط جسمی بهتر به این مرحله برسید؟
«هر دو حس وجود دارد. چیزی که در ذهنم بود — و به‌عنوان هدف برای رسیدن به ماه آوریل یادداشت کرده بودم — این بود که: “در این مرحله تمام تیم در دسترس باشد، شش بازی سطح بالا را پیش از آن انجام داده باشیم، و اگر به مرحله حذفی رسیدیم و کار به وقت اضافه کشید، همه توانایی ادامه دادن را داشته باشند.” البته [با خنده]، از چیزی که تصور کرده بودم تا جایی که الان هستیم، فاصله زیادی است. با این حال، توانسته‌ایم خودمان را تطبیق دهیم و به موفقیت‌های بزرگی برسیم. همچنین بازیکنان جوانی را وارد کرده‌ایم، بعضی دیگر در پست‌های متفاوتی درخشیدند، و این برای همه‌ی ما یک مسیر رشد بوده است.»
تاب‌آوری بازیکنان در برابر تمام اتفاقاتی که پشت سر گذاشته‌اند، تا چه اندازه آن‌ها را قوی‌تر کرده است؟
«فکر می‌کنم این تجربیات تأثیر مثبتی بر آن‌ها گذاشته، چرا که در این موقعیت‌ها، هم تو و هم تیم، مستقیماً به آنچه در حال رخ دادن است پاسخ می‌دهید و تلاش می‌کنید شرایط را تغییر دهید و به اهداف برسید. این همان ذهنیتی است که باید داشت. در نهایت، پیروزی به جزئیات کوچکی بستگی دارد، اما رسیدن به این مرحله چیزی فراتر از آن است و این نشان‌دهنده کیفیت واقعی یک تیم است. یکی از بزرگ‌ترین ویژگی‌های این تیم این است که بسیار می‌خواهد، و علاوه بر آن، در برابر هر چیزی که سر راهش بیاید، واکنش نشان خواهد داد.»
بعد از این چند فصل، پروژه‌ای که با شگفتی شروع شد — به خاطر موفقیت‌های زودهنگام و تقریباً ناگهانی — حالا به جایی رسیده که از آن انتظار قهرمانی و کسب جام وجود دارد. این گذار سریع را چگونه مدیریت می‌کنید؟
«چه خوب که توانستیم این نگاه را تغییر دهیم، چون این کار بسیار دشواری است. > محسن ابراهیمی: به‌ویژه چون فاصله‌مان خیلی زیاد بود… به همین دلیل خیلی‌ها فکر می‌کردند این مسیر برای ما خیلی سخت‌تر خواهد بود. سطح انتظارات با سطحی که تو داری و دیگران از تو درک می‌کنند، رابطه مستقیم دارد. باید این موضوع را کاملاً مثبت دید، چون یعنی به چیزی که می‌خواهی برسی، نزدیک شده‌ای.»
در انگلستان درک درستی از پیشرفت آرسنال از زمان آمدن شما در سال ۲۰۱۹ وجود دارد — با توجه به وضعیتی که باشگاه در آن زمان داشت و جایی که اکنون قرار گرفته — اما برای هوادار اسپانیایی که می‌بیند میکل آرتتا در دو سال سه جام برده و دو لیگ برتر را از دست داده، این موضوع چگونه توضیح داده می‌شود؟
«سؤال خوبی است، اما راستش را بخواهید، جواب قطعی‌اش را نمی‌دانم. کاری که ما اینجا انجام دادیم، فقط بهتر کردن یک تیم یا خوب بازی کردن آن نبود، بلکه ما یک باشگاه را دگرگون کردیم — باشگاهی که در همه زمینه‌ها در شرایط بسیار بسیار دشواری قرار داشت. از نظر اجتماعی، اقتصادی، ورزشی، و بیش از همه، از نظر باور داشتن به اینکه می‌توانیم دوباره به جایگاه واقعی‌مان بازگردیم. ما همه چیز را تغییر دادیم و حالا وقت آن است که برنده شویم. واقعیت این است که آن‌قدر پیشرفت کرده‌ایم که حالا باید قهرمان شویم. در نهایت، قضاوت‌ها طبیعی است، چون این آرسنال است؛ و اگر این‌طور نبود، آرسنال نبودیم. مردم باید ما را با این معیار قضاوت کنند که آیا برنده می‌شویم یا نه.»
و آرسنال تا کی می‌تواند بدون قهرمانی ادامه دهد؟
«واقعاً نمی‌دانم، اما وقتی نزدیک باشی، در نهایت نوبتت خواهد شد. اگر این لیگ بهترین لیگ دنیاست، به‌خاطر همبن است؛ چون شش تیم هستند که هر کدام می‌توانند قهرمان شوند. عنوان قهرمانی چیزی فراتر از “تلاش کردند” خواهد بود، آن یک چیز متفاوت است، و نمی‌خواهم آن کلمه را به زبان بیاورم [با خنده].
فتح لیگ برتر انگلیس می‌تواند تأییدی باشد بر پروژه‌ای که شما در آرسنال بر روی آن کار کرده‌اید و آن را ساخته‌اید. اما آیا عبور از مرحله‌ی حذفی برابر رئال مادرید، تیمی که بسیاری آن را پادشاه این رقابت‌ها می‌دانند، گامی مهم و تقریباً نهایی برای این پروژه محسوب نمی‌شود؟
«بی‌تردید. در نهایت باید بدانیم کجا ایستاده‌ایم و از چه پیشینه‌ای آمده‌ایم. این باشگاه در ۱۵ سال گذشته تنها دو بار به مرحله یک‌چهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا راه یافته است، که به زبان ساده شاید زود گفته شود، اما حقیقت دارد. و مانند این، کارهای بسیاری انجام داده‌ایم. اما ما باید تاریخ خودمان را بسازیم و این مسیر از رسیدن به چنین مراحل حذفی، پیروزی در آن‌ها و صعود به نیمه‌نهایی می‌گذرد. این همان گام بعدی‌ست که باید برداریم.»
رسیدن به مرحله یک‌چهارم نهایی هدفی بود که از پیش تعیین کرده بودید، اما حال که برابر رئال مادرید بازی می‌کنید، آیا این مرحله برای شما نوعی اثبات یا احقاق حق محسوب می‌شود؟ برای شما، به عنوان تأییدی بر پروژه‌تان؛ برای باشگاه، رسیدن به نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان برای نخستین بار از فصل ۲۰۰۸-۲۰۰۹؛ و برای مارتین اودگارد، رویارویی با تیم سابقش، حال که کاپیتان آرسنال شده است…
«من چنین احساسی ندارم، حس من شور و شوق است. فکر می‌کنم حریفی نصیب‌مان شده که برای همه هیجان‌انگیزترین است، چون به‌حق و به‌درستی پادشاه این رقابت‌ها در طول تاریخ بوده است. ما روبه‌روی تیمی قرار گرفته‌ایم که در بهترین تورنمنت اروپایی بیشترین میزان تلاش و تمرکز را از ما طلب خواهد کرد. پس بزن بریم، به سوی آن.»
چه شرایطی باید فراهم شود تا آرسنال بتواند رئال مادرید را حذف کند؟
«اول از همه باید از آن‌ها بهتر باشیم، از دقیقه اول به خودمان باور داشته باشیم، و در لحظات تعیین‌کننده، کارآمد عمل کنیم. خیلی خوب می‌دانیم که در لیگ قهرمانان اروپا، بازی‌ها در محوطه‌های جریمه تعیین می‌شوند.»
مشکل این‌جاست که مقابل رئال مادرید، حتی بهتر بودن همیشه به معنای پیروزی نیست…
«درسته، ممکنه این‌طور باشه. اما اگر بدتر باشی، احتمال برد خیلی خیلی کمتر میشه [با خنده]. اون‌وقت دیگه شاید واقعاً هیچ شانسی نداشته باشیم.»
در بازی مقابل رئال مادرید نمی‌توانید از گابریل ماگالیاش استفاده کنید، چون مصدوم است. چنین غیبتی چقدر برنامه بازی و طرح کلی تیم را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد؟ او یکی از رهبران خط دفاعی، صدای معتبر رختکن، و مهم‌ترین تهدید آرسنال روی ضربات ایستگاهی است…
«بله، گابی (ماگالیاش) فراتر از نقشش در بازی، به‌خاطر حضور و شخصیتش، معنا و اهمیت زیادی برای ما دارد. او رهبری است که درون تیم خودش را نشان داده. اما حالا او را از دست داده‌ایم و باید برخی چیزها را تنظیم کنیم. باید بر اساس توانایی‌هایی که هر بازیکن دارد بازی کنیم. برنامه‌مان را بازنگری خواهیم کرد و سعی می‌کنیم از راه دیگری جلو برویم.»
یکی دیگر از نام‌های کلیدی، مارتین اودگارد است.
هواداران رئال مادرید وقتی او را می‌بینند که کاپیتان و رهبر، هم از نظر فنی و هم احساسی در آرسنال شده، و یکی از بهترین بازیکنان لیگ برتر و حتی اروپا به شمار می‌رود، ممکن است بپرسند: «چرا او در رئال موفق نشد؟» چه چیزی در آرسنال رخ داده که باعث شد او چنین بازیکنی شود؟
«همان چیزی که برای همه بازیکنان اتفاق می‌افتد: او جایی را پیدا کرده که به آن تعلق دارد، و فرصت پیدا کرده تا با گذشت زمان روی زمین بازی توانایی‌هایش را نشان دهد. از همان روز اول شروع کرد به اثبات خودش. آن زمان چنین نقشی نداشت، ولی آن را با عملکردش، با شخصیتش، و به شیوه‌ای که خودش هست، به دست آورد و دل همه ما را برد. او اکنون در سطحی استثنایی قرار دارد.»
چقدر شکل آماده‌سازی‌تان برای یک مسابقه به حریف بستگی دارد؟ چقدر اهمیت می‌دهید رقیب رئال مادرید است، یا تمرکزتان بیشتر روی توانایی‌های تیم خودتان است؟
«بیشتر چیزی که آماده می‌کنیم همیشه بر اساس تیم خودمان است. اما بسته به حریف، درصد توجه، تمرکز و برنامه‌ریزی فرق می‌کند. رئال مادرید یک مؤلفه ویژه دارد: مؤلفه احساسی. بعد بخش پیش‌بینی‌پذیر کارهای‌شان هست، و در کنار آن، بخشی کاملاً غیرقابل پیش‌بینی: لحظه‌ها. این چیزی نیست که بتوان آن را تمرین کرد. می‌توانیم درباره‌اش صحبت کنیم، پیش‌بینی‌اش کنیم یا سعی کنیم مهارش کنیم، اما این بخش از بازی و بخشی از عظمت آن‌هاست.»
چگونه می‌شود با این «غیرقابل پیش‌بینی بودن» مقابله کرد؟
«برخی چیزها را سعی می‌کنیم تمرین و درباره‌اش صحبت کنیم. امروز خیلی راحت می‌توانیم یک ویدیو را متوقف کنیم و درباره‌اش صحبت کنیم که آن روز در سانتیاگو برنابئو چه گذشت (مقابل منچسترسیتی). اما نکته اصلی این است که بتوانیم همان لحظه که رخ می‌دهد، آن را تشخیص دهیم و واکنش نشان دهیم. باید آن را بشناسیم و بازشناسایی کنیم، چون این بخش بسیار مهمی از بازی آن‌هاست — درست همان‌طور که ما هم اگر بتوانیم چنین لحظه‌هایی خلق کنیم، تیمی بسیار خطرناک خواهیم بود.»
آیا آرسنالِ شما، پس از چند بازگشت حماسی که تجربه کرده، آن مؤلفه احساسی مشابه رئال مادرید را دارد؟ مؤلفه‌ای که می‌تواند در این مرحله حذفی تعیین‌کننده باشد؟
«کاملاً. به نظر من، در بازی‌های حذفی، تیم‌هایی که زیاد برنده می‌شوند، باید یک چیز ویژه از طرف ورزشگاه خودشان دریافت کنند — ترس. باید انرژی‌ای خاص ایجاد شود، چیزی که باعث شود هر اتفاقی ممکن باشد. و بعد، در بازی‌های بزرگ، نوبت بازیکنان بزرگ است. این لحظات، لحظات بازیکنان بزرگ است، آن‌هایی که بتوانند در بالاترین سطح در این مراحل ظاهر شوند. اگر نه، واقعاً کار خیلی سخت خواهد بود.»
و آیا آرسنال چنین بازیکنان بزرگی را دارد؟
«ما چنین بازیکنانی را داریم، و حالا باید در همین لحظات بزرگ آن‌ها را به نمایش بگذاریم. این همان گامی است که باید برداریم.»