هفته‌هاست که فدراسیون فوتبال به دنبال انتخاب سرمربی تیم امید است اما هنوز به جمع‌بندی نرسیده و فهرست بلند کاندیداها روز به روز کوتاه‌تر میشود. ابتدا گفته شد مجتبی حسینی گزینه نهایی فدراسیون فوتبال و امیر قلعه‌نویی برای هدایت تیم امید است. در ادامه از نظر حبیب کاشانی، مدیر تیم امید روی مهدی تارتار صحبت شد و نام یک‌سری آدم‌های ریز و درشت هم با بازارگرمی دلالان عزیز وسط آمد اما تا این لحظه هیچ‌کدام به قطعیت نرسیده است. چرا؟
سرمربی مس رفسنجان اعلام کرد تمایلی به حضور در تیم امید ندارد. مجتبی حسینی هم در کنفرانس خبری پیش از بازی هفته پایانی هم اعلام کرد خیلی مایل به حضور در کادرفنی تیم امید نیست. فردا اگر مهدی تارتار هم نیامد...
دوست نداریم شأن تیم ملی را با اسم بردن از کسانی که در این حد نیستند زیرسوال ببریم اما واقعا چرا مربیانی که در بازار فوتبال ایران خواهان دارند تمایلی به کار با تیم‌های ملی ندارند؟ چرا باید تیم ملی صبر کند تا اول باشگاه‌ها انتخاب کنند و بعد اگر کسی ماند برود سراغش؟
در فوتبالی که گردش مالی چند هزار میلیاردی دارد، برای تیم ملی و آینده فوتبال ایران خرج کردن این قدر سخت است؟ چرا باید یک مربی که در لیگ برتر پیشنهاد ۱۰ میلیاردی -تازه پارسال!- داشته با ۶۰۰میلیون که تازه چند سال بعد به دستش می‌رسد(!) بیاید کار کند؟ تازه هر روز با باشگاه‌ها بر سر بازیکن گرفتن و با فدراسیون بر سر اردو و پاداش و زمین تمرین و بازی تدارکاتی دعوا کند؟! شما جای مربیان لیگ برتری بودید خودتان می‌آمدید با این رقم و شرایط کار کنید؟
