مشکلات همیشه هست و برای امروز و دیروز نیست، اشتباهات داوری چه سهوی و چه عمدی همیشه بوده و هست و حتی در آینده هم خواهد بود حتی با ورود VAR. اما وقتی راه حلی نباشد که این مشکلات را حل کند، وقتی راه حلی نباشد تا این اشتباهات کم و کمتر شود، قرار هم نیست استقلال به خودِ خودِ واقعی‌اش برسد.

اهالی فوتبال و حتی هواداران آبی، فصل خاطره‌انگیز و رویایی گذشته را از یاد نبرده و نخواهند برد؛ فصلی که استقلال مشکل هم داشت، از داوری‌ها آسیب هم دید، اما یک اراده قوی داشت، یک همت بلند داشت، یک خواسته جدی داشت و بر همان هم استوار بود.

این‌که شعار من به این‌ها نمی‌بازم از زبان فرهاد مجیدی در فصل گذشته بارها و بارها جاری شد برای بسیاری شاید حالت انتقامی، حالت جنگ داشت، اما برای فرهاد و تیمش حالت مبارزه داشت. این‌که او و تیمش می‌جنگیدند، او و تیمش آن‌قدر خوب بودند که هیچ چیزی جلودارشان نبود.

مشکلات مدیریتی بود، مشکلات سازمان لیگ و برنامه‌ریزی‌های نادرستش بود، مشکل داوری‌ها و محرومیت‌ها و... همه بودند اما اراده‌ای که استقلال داشت فراتر از همه مشکلات بود. استقلال می‌خواست خودِ خودش باشد، می‌خواست آن‌قدر قوی باشد، در زمین آن‌قدر کم‌نقص و یا حتی بی‌نقص باشد که جز برد به هیچ نتیجه دیگری حتی فکر هم نکند.

از تمام بازی‌هایش برد می‌خواست، از تمام بازی‌هایش امتیاز می‌خواست و به همه آن‌ها هم رسید. آن‌قدر خوب بود که یک فصل بی‌نظیر را ساخت، فصلی بدون شکست، فصلی با رکورد، فصلی با قهرمانی زود هنگام.

این فصل نیز انتظار می‌رفت ادامه‌دارِ فصل گذشته باشد، اما این‌طور نشد. بهانه‌های این فصل بیشتر از اراده‌ها بود، بهانه‌ها و بازگو کردن مشکلات و اشتباهات بیشتر از خواسته‌ها بود. استقلال تنها در حرف می‌خواست خودِ خودش باشد و دوباره قهرمان شود، اما نه توانست جلوی مشکلات درون‌باشگاهی خود بایستد نه توانست برابر مشکلات داوری ایستادگی کند و نه توانست خودِ خودش را دوباره نمایان کند.

استقلال این فصل از فصل گذشته به درستی کپی‌برداری نکرد یا شاید نمی‌توانست کپی‌برداری درستی کند چون اسباب و وسایل دقیق و درستش را نداشت.

استقلال تا زمانی که بهانه‌هایش را بالاتر از اراده‌اش می‌بیند همچنان از کورس قهرمانی عقب می‌ماند، همچنان حسرت قهرمانی‌های ازدست‌رفته‌اش را خواهد خورد.

محمود فخرالحاج| باشگاه خبرنکاران آزاد