توقف بدموقع مقابل نفت آبادان، شاید به نوعی امیدهای استقلال را برای تکرار عنوان قهرمانی در لیگ برتر از بین برد. آبی‌ها در بخشی از نیم‌فصل دوم، زیباترین فوتبال ایران را بازی کردند و حتی به صدر جدول هم رسیدند. در آن زمان به‌نظر می‌رسید تیم ساپینتو می‌تواند دستاورد فرهاد مجیدی را تکرار و جام قهرمانی را لمس کند، اما ۲ هفته کابوس‌وار همه چیز را به هم ریخت و کاری کرد که حالا قهرمانی استقلال به چیزی شبیه معجزه می‌ماند. حتما این ناکامی عوامل متعدد و متفاوتی دارد که می‌توان بخشی از آن‌ها را مرور کرد.

از خروج یامگا تا تدابیر غلط

اگرچه روشن بود کوین یامگا، بازیکن مهمی برای استقلال به شمار می‌رود، اما کمتر کسی می‌توانست حدس بزند سطح این وابستگی اینقدر بالا باشد. مصدومیت و خروج یامگا از ترکیب استقلال در همان نیمه اول دربی، لطمه خیلی بدی به این تیم زد. جالی خالی مدافع- هافبک فرانسوی نه در آن مسابقه پر شد، نه در بازی با پارس‌جنوبی جم و نه مقابل نفت آبادان. صالح حردانی عملکرد جالبی در این مسابقات نداشت و نتوانست جای خالی یامگا را پر کند. به علاوه برخی تدابیر فنی ریکاردو ساپینتو هم در این مسابقات چندان مؤثر نبوده است. نقطه اوج این داستان، استراتژی مربی پرتغالی در به آسمان کشیدن بازی با پرسپولیس در نیمه دوم بود که کاملا به‌کار سرخپوشان آمد. او در بازی با نفت هم تعویضی مثل به میدان فرستادن محمدحسین زواری را داشت که کسی متوجه فلسفه‌اش نشد.‌

ای امان از هوادار

قرار نیست در دامان خرافات بیفتیم و مثلا نگون‌بختی استقلال را در لیگ برتر به‌حساب رفتار غرورآمیز این تیم در مقابل هوادار بنویسیم، اما واقعا آن پیروزی ۶ گله و مخصوصا نوع به ثمر رسیدن گل ششم که توسط حسین حسینی از روی نقطه پنالتی زده شد، استقلال را وارد یک فضای مصنوعی و غیرواقعی کرد. آن‌ها گمان بردند تبدیل به تیمی دست‌نیافتنی شده‌اند که به آسانی می‌تواند هر حریفی را از پیش رو بردارد، اما اینطور نبود. پرسپولیس شوک بزرگی به استقلال وارد کرد و بعد هم نوبت ۲ تیم سختکوش رسید؛ پارس‌جنوبی جم به سهم خودش کار استقلال را سخت کرد، هرچند نهایتا اوت شد. نفت آبادان، اما امتیازی از آزادی گرفت که می‌تواند برای آبادان به‌معنای بقا و برای استقلال به مفهوم پایان رؤیای قهرمانی باشد.

دعواهای الکی‌

نمی‌شود به ناکامی استقلال اشاره کرد و سراغ هیاهوی عجیب این باشگاه در یک هفته گذشته نرفت. استقلالی‌ها در این مدت همه کار کردند، غیر از اینکه روی مسابقات خودشان تمرکز کنند. یک دنیا جار و جنجال در مورد برخورد توپ به‌دست گولسیانی و بعد هم کلی حاشیه و جدال بر سر انتقال بازی پیکان و پرسپولیس به ورزشگاه آزادی؛ ذهن استقلال در روزهای اخیر از چنین مسائلی پر شده بود و دیگر فضایی برای تمرکز روی بازی‌های پیش رو باقی نمی‌ماند. حتی اگر بنا بود به برنامه بازی پرسپولیس اعتراضی صورت بگیرد، استقلال ابتدا می‌توانست مسابقه با نفت را ببرد و بعد در قامت یک مدعی شکایت کند. به‌نظر می‌رسد، اما این تیم از قبل، ناکامی در کسب عنوان قهرمانی را پذیرفته بود و این خیلی غم‌انگیز است.