دربی ۱۰۰ هزار نفری ۱۵ هزار نفری شد؛ این خبری است که شب گذشته از سوی قنبرزاده، نایب ریس فدراسیون فوتبال در برنامه فوتبال برتر اعلام شد!
دربی بدون تماشاگر در دوران کرونا دیده بودیم که این قابل توجیه بود اما در شرایطی که کرونا کمرنگ شده است، برگزاری دربی با حضور تنها ۱۵هزار تماشاگر دردناک است و نشانگر سوءمدیریت در ورزش کشور در سال‌های اخیر بوده است. در این برهه از زمان که با نظر کارشناسان دادگستری استان تهران طبقه دوم استادیوم آزادی به دلیل خطرات ریزش بلا استفاده شده است و بخش‌های ازسکوهای طبقه نخست هم تخریب شده است، باز هم مدیران می‌توانند بلیت‌های بیشتری را برای فروش در نظر بگیرند اما مشخص نیست چرا در اصفهان و تبریز استادیوم می‌تواند پر و مملو از جمعیت شود اما تهران نه که جای سوال دارد و نمی‌توان به پاسخ خوبی دراین زمینه رسید. اصلا سوال مهم و اساسی اینجاست چرا در دیگر بازی‌ها اجازه نمی‌دهید، استقلال و پرسپولیس از حمایت ۱۵ هزار تماشاگر بهره ببرند؟ سهمیه هم اکنون تیم‌های استقلال و پرسپولیس در استادیوم آزادی ۸ هزار نفر است. ۸ هزار تماشاگر با ۱۵ هزار تماشاگر چه تفاوتی دارد؟ تماشاگران استقلال و پرسپولیس در بازی‌های اخیر زمینه‌ساز هیچ‌گونه مسئله حاشیه‌ای در استادیوم آزاددی نبودند و تنها تیم خود را تشویق کردند.
اما موضوع مهم دیگر؛ چه وقت قرار است استادیوم آزادی بازسازی شود؟ اصلا چرا این استادیوم تخریب و یک استادیوم جدید ساخته نمی‌شود؟ مگر تخریب استادیوم آزادی و ساخت یک استادیوم جدید چقدر هزینه دارد. به خوبی می‌دانیم این کار حتی از مالیاتی که از فروش هر نخ سیگار به دولت تعلق می‌گیرد یا بودجه‌های دیگر، مثلا اختصاص یک درصد بودجه وزارتخانه برای ورزش قابل تخصیص است و اگر قرار به اراده ساخت باشد، در یکی دو سال ساخته می‌شود. دیدیددر همسایگی امان، قطر در عرض دو سه سال ۸ استادیوم برای جام جهانی ساخت که یکی دو استادیوم موقت بود و بعد از جام جهانی برچیده شد. کافی است استادیوم تختی تهران تجهیز شود و یکی دو فصل بازی‌های استقلال و پرسپولیس به این استادیوم برود. آزادی طی یکی دو سال تخریب و از نو ساخته می‌شود.
نه استادیوم آزادی درست حسابی بازسازی می‌شود و نه تحریب و از نو ساخته می‌شود. در حالی که استادیوم آزادی آبروی فوتبال ایران است. اکنون همه ممالک سعی می‌کنند با ساخت استادیوم‌های نو جذاب توانمندی خود را در ساخت و ساز و معماری و هم چنین شکوه مردم از حضور در استادیوم و تشویق تیم‌های ملی و باشگاهی به رخ بکشند، اما این موضوع اصلا برای دولت و مدیران ورزشی مهم نیست. ساخت و ساز در ورزش آنقدر برای ممالک مهم است که توجه بیشتر از جام‌های قهرمانی و موفقیت‌ها بدان می‌شود، چرا که زیر ساخت‌هاست که موجب موفقیت ورزشکار می‌شود و از همه مهمتر این ورزش است که موجب ایجاد شور و نشاط و از همه مهمتر سلامت جامعه می‌شود. گویی در اینجا باید به این‌ها بی توجه بود و دلخوش بود به همان ساخت و سازهای قدیمی و دهه‌ها قبل و هر گاهی یک بازسازی کوچک انجام داد. این سیاست به طور حتم دردناک است و دربی ۱۰۰ هزار نفری را به دربی ۱۵ هزار نفری تبدیل کرد در حالی که انتظارمان این بود این دربی به دربی ۱۲۰ هزار نفری تبدیل شود و حتی بیشتر!
